"Το Ατέρμονο" Gottfried Benn

Το Ατέρμονο
μέρα και νύχτα
διασκεδάζει και συντηρεί
από πέλαγος σε πέλαγος,
πρώιμους κόσμους αφέγγαρους
πάνω και κάτω.
Τους ηγέτες υποτάσσει όλους,
υποτάσσει τα χρόνια.
Τις τροπικές φωτιές,
τις αρκτικές παγωνιές,
πάνω και κάτω,
μια ανάσα.
Και περήφανους ηγέτες,
αγκαλιά με χρυσάφι και στέμμα
ή στο κράνος ανώνυμου άντρα:
το Ατέρμονο,
υποτάσσει και σένα.
Το Ατέρμονο.
Παρακμή και αλλαγή
πάνω από θάλασσες,
πέρα από βουνά.
Η έδρα του
από ανατολή σε δύση
με φρουρούς σ’ όλα τα ύψη,
τίποτα δεν είναι ελεύθερο
απέναντι στο ξίφος του.
Ω Κύριε,
αγκαλιά με χρυσάφι και φτερούγες διπλές,
υποτάσσει και σένα.
Τους ηγέτες υποτάσσει όλους,
υποτάσσει τα χρόνια,
σκοτεινό που ‘ναι στο χρώμα
και στην όψη.
Το Ατέρμονο.
Πιοτό σκοτεινό,
σκοτεινή φωνή
και μονάχα ένας ήχος.
Πικρό που ‘ναι στο χρώμα
και στην όψη.
Τα βουνά υποτάσσει,
θυσιάζει τα ύψη.
Κάποτε στο Σινά: σε χάλκινες
κύλησε πινακίδες του νόμου -,
τώρα ένα παγόνι στέκει
μεσημέρι σε σκόρπιες πέτρες ανάμεσα.
Υποτάσσει τα τείχη του Καίσαρα,
λιθοδομές ρωμαϊκές,
οχυρά λεγεώνων.
Πάνω και κάτω,
πέντε ήπειροι
δυο πόλοι
οκτώ πελάγη
τέλος Ατέρμονο!
Πάνω και κάτω.
Τη νύχτα κουβαλά,
το τέλος.
Όταν σε άνθηση βρίσκεται,
όταν στη θάλασσα αλάτι
και κρασί των λόφων χαρίζει,
δεν είναι η ώρα.
Η πύλη της αγοράς, που στη σκιά της
υφαίνει ο τεχνίτης σχοινιά, στην πέτρα
που κάλεσμα γι’ ανταλλαγές αντηχεί,
χρώμα δεν έχει όμοιο μ’ όλα αυτά.
Τόποι, της θάλασσας πτυχές,
που ‘χαν κάποτε τα πάντα: λάδι και κοπάδια,
φλάουτα, πέτρωμα ξανθό,
ως να ραγίσει η καρδιά
από ευτυχία και απ’ τους Θεούς -:
εδώ λοιπόν είναι το χρώμα και η ώρα.
Κίονες ήρεμοι, δελφίνια,
σμήνη εγκαταλειμμένα,
που κουβαλούσαν τον Υάκινθο,
τ’ αγόρι,
πρόωρα μεταμορφωμένο
σε στάχτη και άρωμα λουλουδιού -:
και πιθανώς πολλά ακόμα. 
Σμήνη εγκαταλειμμένα.
Με νύχτα και μέρα τρέφονται
και διασκεδάζουν οι κόσμοι
από θάλασσα σε θάλασσα.
Πρώιμοι κόσμοι αφέγγαροι,
πάνω και κάτω.
Τα πρωινά και βραδινά πορφυρά
καίνε τις αχτίνες του τροχού του.
Το Ατέρμονο,
πάνω και κάτω.
Πανάρχαια μεταβολή, πέτρωμα ξανθό,
κοπάδια σε φυγή που δεν αργούν
στάχτη να γίνουν και σε άρωμα λουλουδιών
να μεταμορφωθούν.