μέσα μου ποὺ μὲ μιὰ καρδιὰ νὰ μοιάζει!
Πότε στραβὸς μὲ πάει τὸ πεῖσμα, τρέχω,
πότε βουβός, μὲ δένει ἕνα μαράζι.
Ἀπὸ βουλή, ἀπὸ γνώμη δὲν κατέχω.
Ψευτοζῶ μὲ τὸ τώρα, δὲ μὲ νοιάζει
γιὰ τὸ χτές. Καὶ γιὰ τὸ αὔριο; Δὲν προσέχω.
Ἡ ἀρνησιὰ μὲ γυμνώνει, μὲ λεκκιάζει
τὸ ψέμα...Εἶμαι σὰν ἕνα θηλυκὸ
ποὺ ὅλο σὲ ἀργὸ καθρέφτισμα ξεχνιέται,
εἶμαι αὐτὸς ποὺ τὸ μαῦρο του ἑαυτὸ
βλέπει ὅλο ἀγνάντια του...Εἶμαι τὸ κακὸ
ποὺ μὲ τὴν ἴδια του ἀσκημιὰ χτυπιέται
στὴ νύχτα ποὺ ὅλο πιὸ πολὺ σκορπιέται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου