να γραφω τα ποιηματα μου με κοκκινο μελανι.
Τωρα πια γραφω αναιμακτα,αβιαστα
χωρις ν'αφηνω πισω μου βαθειες αυλακιες.
Χωρις να βουτω το νυστερι μου
σε βαθειες πληγες.
Ετσι ανωδυνα κι επιφανειακα γραφω
οπως θα ζωγραφιζα πανω σε μεταξι.
Ποιηση ομως χωρις βαθος,
χωρις αιμα,χωρις σκαψιμο της ψυχης με νυχια σπασμενα
Δεν ειναι ποιηση,
οχι τουλαχιστον η ποιηση που αναζητω.
Οχι η ποιηση που θελω να υπηρετησω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου