"Στις αιωνιες,σιωπιλες νυχτες που θα ρθουν" Γιαννης Μαυροματιδης

Υπαρχω
πριν ακομα υπαρξει ο χρονος.
Ουτε που θυμαμαι
ποσες εποχες εκλεισαν τον κυκλο τους
γυρω απο μενα.
Ειδα τη ζωη
να γεννιεται μεσα απο τις φλογες του θανατου.
Αμετρητες φορες
ακολουθησα την πορεια του ηλιου
πανω σε αυτον τον κοσμο.
Αμετρητες φορες 
μ'ελουσε το χλωμο φως του φεγγαριου
εκεινες τις αιωνιες,σιωπιλες νυχτες.
Ειδα αστερια να πληγωνουν τον ουρανο.
Την ευπλαστη μαζα της γης
να υψωνεται και να βουλιαζει.
Τους παγους
ν'απλωνονται σαν ατελειωτοι λευκοι μανδυες.
Θαυμασα την απεραντοσυνη των πρωτων ωκεανων.
Γευτικα
τα πρωτα δωρα της φυσης.
Και καποια χαραυγη
ακουσα το πρωτο κλαμα
της γεννησης του πρωτου ανθρωπου.
Εσυρα μαζι του
τα πρωτα,αβεβαια,γεματα τρομο βηματα του
πανω σ'αυτον τον κοσμο.
Κυνηγησα μαζι του
με γυμνα χερια σε σπηλιες,απροσπελαστα δαση και βαθεια ποταμια.
Ζεσταθικα μαζι του
μπροστα στην πρωτη φωτια
και ατενισα το μελλον του μεσα στις τεραστιες φλογες των ονειρων του.
Βαδισα μαζι του
στα πρωτα μεγαλα ταξιδια,
παρακινουμενος απο την ιδια αρχεγονη διψα της περιπετειας κ της ανακαλυψης.
Πολεμησα μαζι του,
σκοτωσα τους αδερφους του και χορτασα την παγωμενη γη με αμετρητα κουφαρια.
Εκτισα μαζι του
ονειρα και ματαιοδοξια απο πετρα,μαρμαρο και γρανιτη.
Ενωθικα μαζι του
και εγινε το αιμα μου αιμα του,η σαρκα μου σαρκα του,
η εικονα μου εικονα του.
Υπαρχω
μεσα σε καθετι δικο του.
Μου δωσε αμετρητες μορφες,αμετρητα ονοματα,αμετρητες ιδιοτητες.
Με βαζει να κατοικω στα ουρανια στερεωματα,
αλλα και στις ζοφερες αβυσσους.
Με ευχαριστει για καθε καλο,με καταριεται για καθε κακο.
Μ'εξυψωνει και με υποβιβαζει με την ιδια ευκολια.
Μ'αγαπα αλλα και με μισει,με φοβαται αλλα και με αγνοει,
με σεβεται αλλα και με προκαλει.
Βαθεια ομως μεσα στην ανεξερευνητη ψυχη του,
ξερει πως πρωτος υπηρξα Εγω!
Πολυ πριν ακομα κι απο τον ιδιο τον Χρονο που τοσο λατρευει.
Και πως θα συνεχισω να υπαρχω 
οταν αυτος καποτε παψει να υπαρχει.
Και η θυμηση του θα σκιαζεται απο το χλωμο φως του φεγγαριου
και το αιμα που θα χυνεται απ'τις πληγες των αστεριων στον ουρανο.
Χωρις τιποτα να φανερωνει κατι απο την παρουσια του,
σ'εκεινες τις αιωνιες,σιωπιλες ωυχτες που θα ρθουν...