Στις τρυφερες σου σαρκες βαθεια χωμενα τα γαμψονυχα μου
Σε κραταω σφιχτα,
πεινασμενο ορνεο που τρεφεται με τ' απομειναρια αυτης που ησουν καποτε
Και καποτε ησουν τα παντα
Τωρα εισαι ματωμενα κομματια σαρκας,
λωριδες δερματος που κρεμονται απο το ανελεητο ραμφος μου
Στο τελος δεν θα θυμαμαι τιποτα αλλο απο εσενα,
εκτος απο την γευση σου
Μου αρκει κι αυτο...
Σε κραταω σφιχτα,
πεινασμενο ορνεο που τρεφεται με τ' απομειναρια αυτης που ησουν καποτε
Και καποτε ησουν τα παντα
Τωρα εισαι ματωμενα κομματια σαρκας,
λωριδες δερματος που κρεμονται απο το ανελεητο ραμφος μου
Στο τελος δεν θα θυμαμαι τιποτα αλλο απο εσενα,
εκτος απο την γευση σου
Μου αρκει κι αυτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου