"ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΗΤΕ Ο ΕΡΩΤΑΣ… " Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Τώρα που μήτε ο έρωτας μήτε η φιλία τής φέρνει, μήτε κι αυτό το μίσος μου, παρηγοριάν, α, πώς η ώριμη θλίψη μου κατά τα περασμένα γέρνει, της νιότης μου καρπός!
  Χορδή η καρδιά μου δέχονταν το Μάρτη ανατριχίλα. Ακόμα με συνέπαιρνε γλυκιά μια συλλογή όταν το νέο Φθινόπωρο με μαραμένα φύλλα εράντιζε τη γη.
Μια πεταλούδα επέταγε και την ακολουθούσα·  ήταν η απάρθενη ζωή μου, η ζωή του κόσμου, η μια. Ο νους μου σάμπως ξύπνημα τη χαραυγή. Και η Μούσα μού άγγιζε τα μαλλιά.
Δώστε μου τα παιδιάτικα χρόνια μου πὄχουν γίνει στην ηρεμία του δειλινού χρυσός, ωραίος καπνός,  τα χρόνια που ’ρθανε χαρά, πέρασαν καλοσύνη, κι έφυγαν ουρανός.
Βάλετε πάλι στο πικρό χείλος μου την αχτίδα, στα μάτια την ανθρώπινη και θεία σταλαγματιά. Εξωτικό μπλάβο πουλί, φέρετε την ελπίδα,  χαμένη τώρα πια.
Και στο χλωμό μου μέτωπο για λίγο κάμετε ώστε χίμαιρες, οραματισμοί σαν άστρα να κυλούν. Οι άγγελοι να διατάζουνε, κι από τα τέμπλεα δώστε οι θεοί να μου γελούν.
  Ύστερα, στο κορύφωμα του απελπισμένου δρόμου, ας ήτανε ανατέλλοντα τα μάτια σου να ιδώ, πρώτη αγαπούλα, και να κράταες άνθος τ’ όνειρό μου, τ’ όνειρο που μαδώ.
Α, πώς η λύπη μου κατά τα περασμένα στρέφει! 30 Όμοια και η νύχτα πάντοτε γυρίζει στο πρωί. Α, πώς τα χρόνια σαν καπνός εχάθηκαν, σα νέφη, σαν πάχνη, σα ζωή!