Καλη χρονια-Happy new year

•• Do not stand at my grave and weep ••

"A History of Night" Jorge Luis Borges

Through the course of generations
men brought the night into being.
In the beginning were blindness and dream
and thorns which gash the bare foot
and fear of wolves.
We shall never know who fashioned the word
for the interval of darkness
which divides the two half-lights.
We shall never know in what century it stood
for the starry spaces.
Others began the myth.
They made night mother of the tranquil Fates
who weave all destiny
and sacrificed black sheep to her
and the rooster which announced her end.
The Chaldeans gave her twelve houses;
infinite worlds, the Stoic Portico.
Latin hexameters molded her,
and Pascal’s dread.
Luis de León saw in her the homeland
of his shivering soul.
Now we feel her inexhaustible
as an old wine
and no one can think of her without vertigo,
and time has charged her with eternity.
And to think that night would not exist
without those tenuous instruments, the eyes.

Arca - Sunday Negative

Yule Horror by H. P. Lovecraft

There is snow on the ground,
And the valleys are cold,
And a midnight profound
Blackly squats o'er the wold;
But a light on the hilltops half-seen hints of feastings un- hallowed and old. There is death in the clouds,
There is fear in the night,
For the dead in their shrouds
Hail the sin's turning flight.
And chant wild in the woods as they dance round a Yule- altar fungous and white. To no gale of Earth's kind
Sways the forest of oak,
Where the sick boughs entwined
By mad mistletoes choke,
For these pow'rs are the pow'rs of the dark, from the graves of the lost Druid-folk.

"Ζωη σαν βροχη"

Ποσες ωρες βρεχει;
Νομιζω πως βρεχει ασταματητα,απο την αρχη του χρονου και του κοσμου.
Ισως ετσι να μοιαζει ολη μου η ζωη,
σαν μια ατελειωτη,βροχερη,χειμωνιατικη μερα...

~Γιαννης Μαυροματιδης~

"Στις σκιες αλλων εποχων"

Το φεγγαρι ειναι ακομα ψηλα στον ουρανο,
καθως εγω περιφερομαι σιωπιλος αναμεσα στις αρχαιες πετρες.
Η σκια μου γινεται ενα με τις σκιες,
που ριχνουν οι ακομα οσες ορθιες κολωνες.
Που καποτε στηριζαν περηφανα τους ουρανους αλλων εποχων.

~Γιαννης Μαυροματιδης~

"Ματωμενο φεγγαρι"

Το φεγγαρι που εχεις μεσα σου ματωνει,ψυχορραγει.
Ενα ματωμενο ποταμι ειναι που παρασυρει κομματια απο το "Ειναι" σου, καθως κυλαει μεσα απο τα βουνα και τις κοιλαδες σου...

~Γιαννης Μαυροματιδης~

" Η εντολή " ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ

Η εντολή 

Πηγαίνετε τραγούδια μου  στους μοναχικούς και τους ανικανοποίητους

Πηγαίνετε σε αυτούς με τα σπασμένα νεύρα, στους δούλους της συμβατικότητας

Χαρίστε τους την περιφρόνησή μου για τους δυνάστες  τους.

Πηγαίνετε σαν μεγάλο κύμα  από κρύο νερό

Κουβαλώντας την περιφρόνησή μου για τους δυνάστες  .

Μιλήστε  κατά  της ασυνείδητης καταπίεσης

Μιλήστε κατά της τυραννίας των πεζών ανθρώπων

Μιλήστε ενάντια στους δεσμούς.

Πηγαίνετε στην αστή που πεθαίνει από πλήξη

Πηγαίνετε στις γυναίκες των προαστίων

Πηγαίνετε στους κακοπαντρεμένους

Πηγαίνετε σε αυτούς που η αποτυχία τους μένει κρυμμένη

Πηγαίνετε σε αυτούς που ζευγάρωσαν κακότυχα

Πηγαίνετε στην αγορασμένη σύζυγο

Πηγαίνετε στην γυναίκα με την προίκα

Πηγαίνετε σε αυτούς που έχουν λεπτούς τρόπους

Πηγαίνετε σε αυτούς που οι λεπτές επιθυμίες τους δεν πραγματοποιούνται

Πηγαίνετε σαν σαράκι στην απραξία του κόσμου

Βαδίστε με την κόψη εναντίον της και δυναμώστε τις λεπτές χορδές

Γεμίζοντας εμπιστοσύνη τα φύκια και τις κεραίες της ψυχής.

Πηγαίνετε με φιλικό τρόπο

Πηγαίνετε με ανοιχτό λόγο

Ερευνήστε για καινά δαιμόνια και για καινά αγαθά

Σταθείτε αντίθετα σε κάθε μορφή καταπίεσης

Πηγαίνετε  στους μεσήλικες που χόντρυναν

Και σε όσους έχασαν το ενδιαφέρον τους

Πηγαίνετε στους έφηβους που ασφυκτιούν μέσα στην οικογένεια

Ω πόσο απαίσιο είναι

Να βλέπεις τρεις γενιές κάτω από την ίδια στέγη

Είναι σαν δένδρο με νέα βλαστούς

Και με κλαδιά που πέφτουν σαπισμένα.

Πηγαίνετε να ταρακουνήσετε την κοινή γνώμη

Σταθείτε αντίθετα στη δουλεία του αίματος

Σταθείτε αντίθετα σε κάθε είδους χειραφέτηση.

"ΤΟ ΚΑΥΚΑΛΟ" Κώστας Καρυωτάκης

Οι άνθρωποι νομίζουνε πως τα ξέρουν όλα. Eτσι κανένας δε θα' θελε να υποθέσει πως ένα καύκαλο μέσα στην οστεοθήκη του είναι κάτι παραπάνω από ό,τι πιστεύεται κοινά. Γι' αυτό δεν έτρεμε καθόλου το χέρι τού παράξενου ποιητή όταν ήρθε μια μέρα να ταράξει τον ύπνο των αιώνων που κοιμόμουν μέσα στο μαύρο μου κασονάκι, όξω από την εκκλησία του νεκροταφείου.

Τις δύο μικρές σπηλιές στη βάση του μετώπου μου - στη ζωή τ' όνομα τους ήταν γλυκό σαν το φως - τις γιόμιζε η νύχτα του ασυνείδητου. Κάποια αράχνη εσάλευε απάνω στο μηλίγγι μου κ' είχε γίνει το όνειρό μου. Ξυπνώντας έξαφνα, ένοιωσα να με σηκώνουν. Σίγουρα θα ήρθε η ώρα του χωνευτηρίου, εσκέφτηκα. Με το δίκιο τους θα κουράστηκαν οι δικοί μου να πληρώνουν τόσα χρόνια τώρα το μισό νοίκι που εξασφάλιζε τη θέση μου στην αυλή της εκκλησίας. Αλλά δεν ήταν αυτό. Μ' ετύλιξαν σε μιαν εφημερίδα, κ' ύστερα από λίγην ώρα εβρέθηκα στο τραπέζι της μελέτης του ποιητή μου, απάνω σ' ένα βιβλίο που έτυχε να' ναι κάτι εύθυμα τραγούδια αγάπης.

Στην αρχή μ' άφησαν ήσυχο να κοιτάζω ό,τι μπορούσε να χωρέσει στο στενό του κύκλο το βλέμμα μου, που δεν ήταν βέβαια βολετό να το διευθύνω όπου ήθελα. Αντίκρυ μου άσπριζε το κρεβάτι. Οι θύμησές μου ολοένα εζωήρευαν με το να το βλέπω. Τώρα θυμόμουν καθαρά ένα κρεβάτι. Δεν ήταν το κρεβάτι της τελευταίας μου αρρώστιας. Γιατί το ξεκουραστικό κρεβάτι του θανάτου δεν το θυμάται ένα καύκαλο σαν εμένα παρά μόνο για να νοσταλγήσει τη ζωή. Θυμόμουν, όμως, καθαρά ένα κρεβάτι. Ύστερα επέρασε θαμπό από τη μνήμη μου κάτι άλλο... Δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω τι. Πάει τόσος καιρός από τότε...

Εκοίταζα το ημερολόγιο στον τοίχο για να ιδώ πόσα χρόνια εβάστηξε ο ύπνος μου, όταν ένιωσα από το θόρυβο πως κάποιος εμπήκε στην κάμαρα. Ήταν ένας φίλος του απαγωγέα μου. Ήρθε και στάθηκε μπροστά μου. Ο ποιητής μ' έδειξε λέγοντας: "Να σου συστήσω τον κύριο...", κ' είπε τ' όνομά μου, που το' χε διαβάσει στην οστεοθήκη. Ο άλλος υποκλίθηκε χωρικά, έβγαλε το καπέλο του και μου το φόρεσε. Άναψε κ' ένα τσιγάρο και το σφήνωσε στα δόντια μου. Ύστερα αρχίσανε να γελάνε. Εγώ τους εκοίταζα σοβαρά, όπως ταιριάζει, σ' όσους έζησαν τη ζωή, να κοιτούνε αυτούς που θα τη ζήσουν. Δε με πείραζε καθόλου ένα τέτοιο φέρσιμο, μόνε συλλογιζόμουνα τι απλοϊκοί που 'ναι οι άνθρωποι να νομίζουνε πως τα ξέρουν όλα και να μη θέλουνε ποτέ να παραδεχτούνε πως ένα καύκαλο μπορεί να 'ναι κάτι παραπάνω από ό,τι πιστεύεται κοινά.

Δυο ολόκληρες ώρες αναγκάστηκα να τους ακούω. Τα λόγια τους θα μου 'φέρναν πικρό το χαμόγελο στα χείλη. Μιλούσανε για τις γυναίκες τους, για τα βιβλία τους, για κάθε τι, σα να μην ήταν το κρανίο ενός ανθρώπου όμοιου μ' αυτούς η μπάλα εκείνη της φρίκης που τη ήξεραν τόσο κοντά τους.

Εφύγανε.

Αργά, μετά τα μεσάνυχτα, εγύρισε μονάχος ο ποιητής. Δεν ξέρω γιατί ένιωσα κάτι σαν ένα αίσθημα υπεροχής να με κυριεύει. Καθώς άναβε η λάμπα, το χέρι του δεν ήταν όμοια σταθερό όπως όταν άνοιγε το μαύρο μου κουτί, στο νεκροταφείο. Το φως, πέφτοντας λοξά απάνω μου, μου 'δωσε μιαν όψη παράξενα ζωντανή. Το κατάλαβα από την έκφραση του φίλου μου αυτό. Με πήρε στα χέρι του. Άνοιξε το παράθυρο. Θα με πετούσε στο δρόμο, αν δεν εκάρφωνα   πιο μαύρο και πιο βαθύ το βλέμμα μου στο μεταξύ των ματιών του. Μ' άφησε στο πεζούλι του παραθύρου κ' έκλεισε. Όλη τη νύχτα τον άκουγα να στριφογυρίζει στο κρεβάτι. Αν εκοιμήθηκε, θα 'κανε πολύ ταραγμένο ύπνο.

Το πρωί βρέθηκα μέσα στην οστεοθήκη μου. Χωρίς άλλο θα μ' έφερε στη θέση μου ο ίδιος εκείνος τύπος με τα παράξενα γούστα. Τώρα ακουμπώ το σαγόνι μου στοχαστικά στο κόκαλο του χεριού και σκέφτομαι την περιπέτειά μου. Μου φαίνεται πως βλέπω ακόμα το βιβλίο με τα εύθυμα ερωτικά τραγούδια και το ημερολόγιο με την τραγικά προχωρημένη ημερομηνία. Περσότερο όμως συλλογιέμαι το κρεβάτι. Το κρεβάτι μ' έκαμε να μισοθυμηθώ μια μικρή ιστορία που ενόμιζα πως είχα κατορθώσει να ξεχάσω ολότελα.

The Orphic Hymn to Hekatê

Hecate the Beauteous, you I invoke: You, of roads and crossways, Of heaven, of earth, and sea as well. You, the saffron-clad, among the tombs, Dancing with dead souls the Bacchic rite. You, daughter of Perses, lover of desolation, Taking joy in deer and dogs, in the night. You, terrible Queen! Devourer of beasts! Ungirded, possessed of form unapproachable! You, bull-huntress, universal sovereign Empress: You mountain-roaming guide, and bride, and nursemaid, I entreat, O Maiden, your presence at these sacred rites, With grace to the Oxherd and a joyful heart eternal.

"Koκκινο"

Ειμαι το κοκκινο που αγαπας.
Το κοκκινο που φοβασαι.
Το κοκκινο που θελεις ν' αγγιξεις.
Κι ετσι μια μερα θα διεισδυσω μεσα σου,
σαν μια υπουλη κοκκινη ομιχλη θα καλυψω ολο σου το "Ειναι",
μεχρι την στιγμη που θα νιωσεις ν' ανατελλω μια κατακοκκινη,αιμοραγουσα χαραυγη στο τελος της νυχτας των ανεκπληρωτων επιθυμιων σου...

~Γιαννης Μαυροματιδης~

"Alone" Edgar Allan Poe

From childhood's hour I have not been
As others were; I have not seen
As others saw; I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
Then- in my childhood, in the dawn
Of a most stormy life- was drawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that round me rolled
In its autumn tint of gold,
From the lightning in the sky
As it passed me flying by,
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.

"A Lover's Complaint" William Shakespeare

FROM off a hill whose concave womb reworded
A plaintful story from a sistering vale,
My spirits to attend this double voice accorded,
And down I laid to list the sad-tuned tale;
Ere long espied a fickle maid full pale,
Tearing of papers, breaking rings a-twain,
Storming her world with sorrow's wind and rain.

Upon her head a platted hive of straw,
Which fortified her visage from the sun,
Whereon the thought might think sometime it saw
The carcass of beauty spent and done:
Time had not scythed all that youth begun,
Nor youth all quit; but, spite of heaven's fell rage,
Some beauty peep'd through lattice of sear'd age.

Oft did she heave her napkin to her eyne,
Which on it had conceited characters,
Laundering the silken figures in the brine
That season'd woe had pelleted in tears,
And often reading what contents it bears;
As often shrieking undistinguish'd woe,
In clamours of all size, both high and low.

Sometimes her levell'd eyes their carriage ride,
As they did battery to the spheres intend;
Sometime diverted their poor balls are tied
To the orbed earth; sometimes they do extend
Their view right on; anon their gazes lend
To every place at once, and, nowhere fix'd,
The mind and sight distractedly commix'd.

Her hair, nor loose nor tied in formal plat,
Proclaim'd in her a careless hand of pride
For some, untuck'd, descended her sheaved hat,
Hanging her pale and pined cheek beside;
Some in her threaden fillet still did bide,
And true to bondage would not break from thence,
Though slackly braided in loose negligence.

A thousand favours from a maund she drew
Of amber, crystal, and of beaded jet,
Which one by one she in a river threw,
Upon whose weeping margent she was set;
Like usury, applying wet to wet,
Or monarch's hands that let not bounty fall
Where want cries some, but where excess begs all.

Of folded schedules had she many a one,
Which she perused, sigh'd, tore, and gave the flood;
Crack'd many a ring of posied gold and bone
Bidding them find their sepulchres in mud;
Found yet moe letters sadly penn'd in blood,
With sleided silk feat and affectedly
Enswathed, and seal'd to curious secrecy.

These often bathed she in her fluxive eyes,
And often kiss'd, and often 'gan to tear:
Cried 'O false blood, thou register of lies,
What unapproved witness dost thou bear!
Ink would have seem'd more black and damned here!'
This said, in top of rage the lines she rents,
Big discontent so breaking their contents.

A reverend man that grazed his cattle nigh--
Sometime a blusterer, that the ruffle knew
Of court, of city, and had let go by
The swiftest hours, observed as they flew--
Towards this afflicted fancy fastly drew,
And, privileged by age, desires to know
In brief the grounds and motives of her woe.

So slides he down upon his grained bat,
And comely-distant sits he by her side;
When he again desires her, being sat,
Her grievance with his hearing to divide:
If that from him there may be aught applied
Which may her suffering ecstasy assuage,
'Tis promised in the charity of age.

'Father,' she says, 'though in me you behold
The injury of many a blasting hour,
Let it not tell your judgment I am old;
Not age, but sorrow, over me hath power:
I might as yet have been a spreading flower,
Fresh to myself, If I had self-applied
Love to myself and to no love beside.

'But, woe is me! too early I attended
A youthful suit--it was to gain my grace--
Of one by nature's outwards so commended,
That maidens' eyes stuck over all his face:
Love lack'd a dwelling, and made him her place;
And when in his fair parts she did abide,
She was new lodged and newly deified.

'His browny locks did hang in crooked curls;
And every light occasion of the wind
Upon his lips their silken parcels hurls.
What's sweet to do, to do will aptly find:
Each eye that saw him did enchant the mind,
For on his visage was in little drawn
What largeness thinks in Paradise was sawn.

'Small show of man was yet upon his chin;
His phoenix down began but to appear
Like unshorn velvet on that termless skin
Whose bare out-bragg'd the web it seem'd to wear:
Yet show'd his visage by that cost more dear;
And nice affections wavering stood in doubt
If best were as it was, or best without.

'His qualities were beauteous as his form,
For maiden-tongued he was, and thereof free;
Yet, if men moved him, was he such a storm
As oft 'twixt May and April is to see,
When winds breathe sweet, untidy though they be.
His rudeness so with his authorized youth
Did livery falseness in a pride of truth.

'Well could he ride, and often men would say
'That horse his mettle from his rider takes:
Proud of subjection, noble by the sway,
What rounds, what bounds, what course, what stop
he makes!'
And controversy hence a question takes,
Whether the horse by him became his deed,
Or he his manage by the well-doing steed.

'But quickly on this side the verdict went:
His real habitude gave life and grace
To appertainings and to ornament,
Accomplish'd in himself, not in his case:
All aids, themselves made fairer by their place,
Came for additions; yet their purposed trim
Pieced not his grace, but were all graced by him.

'So on the tip of his subduing tongue
All kinds of arguments and question deep,
All replication prompt, and reason strong,
For his advantage still did wake and sleep:
To make the weeper laugh, the laugher weep,
He had the dialect and different skill,
Catching all passions in his craft of will:

'That he did in the general bosom reign
Of young, of old; and sexes both enchanted,
To dwell with him in thoughts, or to remain
In personal duty, following where he haunted:
Consents bewitch'd, ere he desire, have granted;
And dialogued for him what he would say,
Ask'd their own wills, and made their wills obey.

'Many there were that did his picture get,
To serve their eyes, and in it put their mind;
Like fools that in th' imagination set
The goodly objects which abroad they find
Of lands and mansions, theirs in thought assign'd;
And labouring in moe pleasures to bestow them
Than the true gouty landlord which doth owe them:

'So many have, that never touch'd his hand,
Sweetly supposed them mistress of his heart.
My woeful self, that did in freedom stand,
And was my own fee-simple, not in part,
What with his art in youth, and youth in art,
Threw my affections in his charmed power,
Reserved the stalk and gave him all my flower.

'Yet did I not, as some my equals did,
Demand of him, nor being desired yielded;
Finding myself in honour so forbid,
With safest distance I mine honour shielded:
Experience for me many bulwarks builded
Of proofs new-bleeding, which remain'd the foil
Of this false jewel, and his amorous spoil.

'But, ah, who ever shunn'd by precedent
The destined ill she must herself assay?
Or forced examples, 'gainst her own content,
To put the by-past perils in her way?
Counsel may stop awhile what will not stay;
For when we rage, advice is often seen
By blunting us to make our wits more keen.

'Nor gives it satisfaction to our blood,
That we must curb it upon others' proof;
To be forbod the sweets that seem so good,
For fear of harms that preach in our behoof.
O appetite, from judgment stand aloof!
The one a palate hath that needs will taste,
Though Reason weep, and cry, 'It is thy last.'

'For further I could say 'This man's untrue,'
And knew the patterns of his foul beguiling;
Heard where his plants in others' orchards grew,
Saw how deceits were gilded in his smiling;
Knew vows were ever brokers to defiling;
Thought characters and words merely but art,
And bastards of his foul adulterate heart.

'And long upon these terms I held my city,
Till thus he gan besiege me: 'Gentle maid,
Have of my suffering youth some feeling pity,
And be not of my holy vows afraid:
That's to ye sworn to none was ever said;
For feasts of love I have been call'd unto,
Till now did ne'er invite, nor never woo.

''All my offences that abroad you see
Are errors of the blood, none of the mind;
Love made them not: with acture they may be,
Where neither party is nor true nor kind:
They sought their shame that so their shame did find;
And so much less of shame in me remains,
By how much of me their reproach contains.

''Among the many that mine eyes have seen,
Not one whose flame my heart so much as warm'd,
Or my affection put to the smallest teen,
Or any of my leisures ever charm'd:
Harm have I done to them, but ne'er was harm'd;
Kept hearts in liveries, but mine own was free,
And reign'd, commanding in his monarchy.

''Look here, what tributes wounded fancies sent me,
Of paled pearls and rubies red as blood;
Figuring that they their passions likewise lent me
Of grief and blushes, aptly understood
In bloodless white and the encrimson'd mood;
Effects of terror and dear modesty,
Encamp'd in hearts, but fighting outwardly.

''And, lo, behold these talents of their hair,
With twisted metal amorously impleach'd,
I have received from many a several fair,
Their kind acceptance weepingly beseech'd,
With the annexions of fair gems enrich'd,
And deep-brain'd sonnets that did amplify
Each stone's dear nature, worth, and quality.

''The diamond,--why, 'twas beautiful and hard,
Whereto his invised properties did tend;
The deep-green emerald, in whose fresh regard
Weak sights their sickly radiance do amend;
The heaven-hued sapphire and the opal blend
With objects manifold: each several stone,
With wit well blazon'd, smiled or made some moan.

''Lo, all these trophies of affections hot,
Of pensived and subdued desires the tender,
Nature hath charged me that I hoard them not,
But yield them up where I myself must render,
That is, to you, my origin and ender;
For these, of force, must your oblations be,
Since I their altar, you enpatron me.

''O, then, advance of yours that phraseless hand,
Whose white weighs down the airy scale of praise;
Take all these similes to your own command,
Hallow'd with sighs that burning lungs did raise;
What me your minister, for you obeys,
Works under you; and to your audit comes
Their distract parcels in combined sums.

''Lo, this device was sent me from a nun,
Or sister sanctified, of holiest note;
Which late her noble suit in court did shun,
Whose rarest havings made the blossoms dote;
For she was sought by spirits of richest coat,
But kept cold distance, and did thence remove,
To spend her living in eternal love.

''But, O my sweet, what labour is't to leave
The thing we have not, mastering what not strives,
Playing the place which did no form receive,
Playing patient sports in unconstrained gyves?
She that her fame so to herself contrives,
The scars of battle 'scapeth by the flight,
And makes her absence valiant, not her might.

''O, pardon me, in that my boast is true:
The accident which brought me to her eye
Upon the moment did her force subdue,
And now she would the caged cloister fly:
Religious love put out Religion's eye:
Not to be tempted, would she be immured,
And now, to tempt, all liberty procured.

''How mighty then you are, O, hear me tell!
The broken bosoms that to me belong
Have emptied all their fountains in my well,
And mine I pour your ocean all among:
I strong o'er them, and you o'er me being strong,
Must for your victory us all congest,
As compound love to physic your cold breast.

''My parts had power to charm a sacred nun,
Who, disciplined, ay, dieted in grace,
Believed her eyes when they to assail begun,
All vows and consecrations giving place:
O most potential love! vow, bond, nor space,
In thee hath neither sting, knot, nor confine,
For thou art all, and all things else are thine.

''When thou impressest, what are precepts worth
Of stale example? When thou wilt inflame,
How coldly those impediments stand forth
Of wealth, of filial fear, law, kindred, fame!
Love's arms are peace, 'gainst rule, 'gainst sense,
'gainst shame,
And sweetens, in the suffering pangs it bears,
The aloes of all forces, shocks, and fears.

''Now all these hearts that do on mine depend,
Feeling it break, with bleeding groans they pine;
And supplicant their sighs to you extend,
To leave the battery that you make 'gainst mine,
Lending soft audience to my sweet design,
And credent soul to that strong-bonded oath
That shall prefer and undertake my troth.'

'This said, his watery eyes he did dismount,
Whose sights till then were levell'd on my face;
Each cheek a river running from a fount
With brinish current downward flow'd apace:
O, how the channel to the stream gave grace!
Who glazed with crystal gate the glowing roses
That flame through water which their hue encloses.

'O father, what a hell of witchcraft lies
In the small orb of one particular tear!
But with the inundation of the eyes
What rocky heart to water will not wear?
What breast so cold that is not warmed here?
O cleft effect! cold modesty, hot wrath,
Both fire from hence and chill extincture hath.

'For, lo, his passion, but an art of craft,
Even there resolved my reason into tears;
There my white stole of chastity I daff'd,
Shook off my sober guards and civil fears;
Appear to him, as he to me appears,
All melting; though our drops this difference bore,
His poison'd me, and mine did him restore.

'In him a plenitude of subtle matter,
Applied to cautels, all strange forms receives,
Of burning blushes, or of weeping water,
Or swooning paleness; and he takes and leaves,
In either's aptness, as it best deceives,
To blush at speeches rank to weep at woes,
Or to turn white and swoon at tragic shows.

'That not a heart which in his level came
Could 'scape the hail of his all-hurting aim,
Showing fair nature is both kind and tame;
And, veil'd in them, did win whom he would maim:
Against the thing he sought he would exclaim;
When he most burn'd in heart-wish'd luxury,
He preach'd pure maid, and praised cold chastity.

'Thus merely with the garment of a Grace
The naked and concealed fiend he cover'd;
That th' unexperient gave the tempter place,
Which like a cherubin above them hover'd.
Who, young and simple, would not be so lover'd?
Ay me! I fell; and yet do question make
What I should do again for such a sake.

'O, that infected moisture of his eye,
O, that false fire which in his cheek so glow'd,
O, that forced thunder from his heart did fly,
O, that sad breath his spongy lungs bestow'd,
O, all that borrow'd motion seeming owed,
Would yet again betray the fore-betray'd,
And new pervert a reconciled maid!'

"A Woman Waits For Me" Walt Whitman

A WOMAN waits for me--she contains all, nothing is lacking,
Yet all were lacking, if sex were lacking, or if the moisture of the
right man were lacking.

Sex contains all,
Bodies, Souls, meanings, proofs, purities, delicacies, results,
promulgations,
Songs, commands, health, pride, the maternal mystery, the seminal
milk;
All hopes, benefactions, bestowals,
All the passions, loves, beauties, delights of the earth,
All the governments, judges, gods, follow'd persons of the earth,
These are contain'd in sex, as parts of itself, and justifications of
itself.

Without shame the man I like knows and avows the deliciousness of his
sex,
Without shame the woman I like knows and avows hers.

Now I will dismiss myself from impassive women,
I will go stay with her who waits for me, and with those women that
are warm-blooded and sufficient for me;
I see that they understand me, and do not deny me;
I see that they are worthy of me--I will be the robust husband of
those women.

They are not one jot less than I am,
They are tann'd in the face by shining suns and blowing winds,
Their flesh has the old divine suppleness and strength,
They know how to swim, row, ride, wrestle, shoot, run, strike,
retreat, advance, resist, defend themselves,
They are ultimate in their own right--they are calm, clear, well-
possess'd of themselves.

I draw you close to me, you women!
I cannot let you go, I would do you good,
I am for you, and you are for me, not only for our own sake, but for
others' sakes;
Envelop'd in you sleep greater heroes and bards,
They refuse to awake at the touch of any man but me.

It is I, you women--I make my way,
I am stern, acrid, large, undissuadable--but I love you,
I do not hurt you any more than is necessary for you,
I pour the stuff to start sons and daughters fit for These States--I
press with slow rude muscle,
I brace myself effectually--I listen to no entreaties,
I dare not withdraw till I deposit what has so long accumulated
within me.

Through you I drain the pent-up rivers of myself,
In you I wrap a thousand onward years,
On you I graft the grafts of the best-beloved of me and America,
The drops I distil upon you shall grow fierce and athletic girls, new
artists, musicians, and singers,
The babes I beget upon you are to beget babes in their turn,
I shall demand perfect men and women out of my love-spendings,
I shall expect them to interpenetrate with others, as I and you
interpenetrate now,
I shall count on the fruits of the gushing showers of them, as I
count on the fruits of the gushing showers I give now,
I shall look for loving crops from the birth, life, death,
immortality, I plant so lovingly now. 

Charles Baudelaire

"Τι κι αν έρχεσαι από τον Παράδεισο ή την Κόλαση, δεν έχει σημασία, ω Ομορφιά!"

"What if you come from Heaven or Hell, it does not matter,oh beauty!"

"Χειμωνιατικο λυκοφως"

Λιγο μετα τον ερχομο του χειμωνιατικου λυκοφωτος...
Εκεινη η μυσταγωγικη μεταβαση απο την νωχελικη ημερα στην απολυτη παγωμενη χειμωνιατικη νυχτα.
Τοτε που ενα απαλο,διαφανο πεπλο καταχνιας σκεπαζει την γη,τοτε που καθε ζωντανο πλασμα αποτραβιεται απ' τον κοσμο και βυθιζεται σιωπιλο στην "χειμερια ναρκη" της μοναξιας του...
-Γιαννης Μαυροματιδης-

"Το καλοκαιρι σ' αγαπω πιο πολυ" Γιαννης Μαυροματιδης

Το καλοκαιρι σ' αγαπω πιο πολυ.
Γιατι το δερμα σου εχει τ' αρωματα της θαλασσας,τα χειλη σου,λιγο πριν τα δαγκωσω,
την γευση του γλυκοσταφυλου.
Γιατι το βλεμμα σου οταν βυθιζομαι μεσα του,
μοιαζει με μια εναστρη νυχτα διχως ορια,ενα απειρο γεματο υποσχεσεις για ονειρα κι επιθυμιες
που θα μπορουσαν να εκπληρωθουν.
Το καλοκαιρι σ' αγαπω πιο πολυ,
γιατι κανενα κυμα δεν μπορει να με παρει μακρια σου,
γιατι το χαμογελο σου λαμπει πιο πολυ κι απο χιλιους ηλιους μαζι,
γιατι κρατας τα σημαδια του ερωτα μου πανω στο κορμι σου σαν πολυτιμα στολιδια,
γιατι εχεις τ' ονομα μου στην ακρη των χειλιων σου και την εικονα μου ν' αλλαφροκοιμαται
κατω απ' την σκια που ριχνουν οι βλεφαριδες σου.
Μα πιο πολυ σ' αγαπω το καλοκαιρι,
γιατι ξερω οτι θα μας βρει μαζι ο πολυποθητος χειμωνας που ερχεται...

Georg Christoph Lichtenberg

Πρέπει οπωσδήποτε να γράφω, για να μαθαίνω την έκταση του χάους μέσα μου.

"It is essential to write, in order to find out, the extent of the chaos in me."

Georg Christoph Lichtenberg 

E.A.POE "A Dream Within A Dream"

"I stand amid the roar

  Of a surf-tormented shore,

  And I hold within my hand

  Grains of the golden sand-

  How few! yet how they creep

  Through my fingers to the deep,

  While I weep- while I weep!

  O God! can I not grasp

  Them with a tighter clasp?

  O God! can I not save

  One from the pitiless wave?

  Is all that we see or seem

  But a dream within a dream?"

"Καταμεσις στη θαλασσα" Οδυσσέας Ελύτης

Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.
Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας.

"He wishes for the cloths of Heaven" W.B.YEATS

I have spread my dreams under your feet:
Tread softly because you trend on my dreams.

"Μεθυστε" Charles Baudelaire

Είναι ώρα να μεθύσετε!
για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του χρόνου,
μεθύστε χωρίς διακοπή.
Με κρασί, με ποίηση με αρετή, με ό,τι θέλετε!

"Ιθακη" Κωνσταντίνος Καβάφης

Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

"Το ποιημα" Νίκος Ασλάνογλου

Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση
σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες,
όπου η ζωή χορεύει...

"Διαφανες αυλαιες" -Εμπειρίκος-

Διάφανες αυλαίες είναι τα βλέφαρά μου:
Όταν τα ανοίγω βλέπω οτιδήποτε,
όταν τα κλείνω βλέπω τα πάντα.

~Jorge Luis Borges / Είναι τα ποτάμια.

''Είμαστε το μάταιο προκαθορισμένο ποτάμι
  όπως κυλά προς τη θάλασσα. Το σκέπασε η σκιά.
  Όλα μας αποχαιρετούν, όλα μακραίνουν.
  Η μνήμη δεν εξαργυρώνει το νόμισμά της.
  Και ασφαλώς κάτι υπάρχει που απομένει
  και ασφαλώς κάτι υπάρχει που θρηνεί.''

•• I wish..••

I wish i was a rock

and you'd be an infinite sea,

around me..

Each of your waves would fall over me,

like a kiss..

and every kiss, would cover me,

like a wave..

(Giannis Mauromatidis)

"Υγρη σιωπη"

"Επεφταν οι σταγονες της βροχης πανω στα μαλλια σου,
  ρευστα διαμαντια.
  Χαραζαν απαλες,υγρες διαδρομες στ' ομορφο προσωπο σου.
  Γινονταν ενα με τα δακρυα,
 που θαμπωναν το βλεμμα της ευτυχιας.
 Και με καναν να αισθανομαι πως πνιγομαι στην πιο βαθεια    θαλασσα
 Σ' εκεινην της υγρης σιωπης σου..."
-Giannis Mavromatidis-

Τα άσπρα Πουλιά, ερωτικό ποίημα του Ουίλιαμ Γέιτς

Θά ‘θελα νά ‘μασταν, αγαπημένη μου, άσπρα πουλιά επάνω στον αφρό της θάλασσας!
Τη φλόγα του μετεωρίτη ν’ αποφεύγαμε προτού να ξεθωριάσει και χαθεί,
Κι η φλόγα του γαλάζιου άστρου, του εσπερινού, κρεμάμενη στο χείλος τ’ ουρανού,
Έχει ξυπνήσει στις καρδιές μας, αγαπημένη μου, μια θλίψη που ίσως δε θα σβήσει.

Μια αφύπνιση έρχεται απ’ εκείνους τους ονειροπόλους,  μες στη δροσιά, το κρίνο και το ρόδο,
Ω, μην ονειρεύεσαι, αγαπημένη μου, για κείνους, τη φλόγα του μετεωρίτη που χάνεται,
Ή τη φλόγα τ’ άστρου του γαλάζιου, π’ αργεί να σμίξει με τη δροσιά που πέφτει
Γιατί θα τό’ θελα να μεταμορφωνόμασταν σ’ άσπρα πουλιά επάνω στον περιπλανώμενο αφρό: Εγώ κι εσύ!

Την σκέψη μου σφυροκοπούν αμέτρητα νησιά, και Δαναών ακρογιαλιές πολλές,
Όπου ο Χρόνος σίγουρα θα μας ξεχνούσε, κι η λύπη δε θα μας πλησίαζε άλλο πια.
Σε λίγο μακριά απ’ το ρόδο και το κρίνο δεν θα μπορούσαμε ν’ αντέξουμε τις φλόγες.
‘Ασπρα πουλιά να είμασταν, αγαπημένη μου, επάνω στον αφρό της θάλασσας να πλέαμε!

"Θα ηθελα..."

"Θα ηθελα να ημουν βραχος
κι εσυ μια απεραντη θαλασσα ολογυρα μου.
Καθε σου κυμα να πεφτε πανω μου σαν φιλι
και καθε σου φιλι να με καλυπτε ολον σα κυμα..."
-Giannis Mavromatidis-

ΒΡΑΔΥΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ – Victor Hugo (1802-1885)

Λέει το ωραίο άνθος στην πεταλούδα τη χρυσή: Εσύ πετάς. Άλλη τού καθενός η μοίρα. Εγώ δεμένο με τη γη.

Όμως το ένα αγαπά το άλλο. Από τους ανθρώπους ζούμε μακριά. Μοιάζουμε εμείς τα δυό. Ίσως να ενωθούμε -ποιός ξέρει- μια βραδυά.

Ο αέρας ανυψώνει εσένα. Εγώ ζω εδώ, στη φυλακή. Τα φτερά σου θα’θελα η πνοή μου να τα μυρώνει η ευωδερή.

Ανήσυχη είσαι πάντα εσύ. Τρυγάς, συνέχεια, αυτόν η εκείνο τον ανθό. Εγώ είμαι έρημο κατάμονο τη σκιά σου μόνο βλέπω εγώ.

Ωστόσo φεύγεις εσύ. Γυρίζεις πάλι, ανάμεσα στα άνθη της αυγής. Γι” αυτό και ολόδακρο με βλέπεις, Φτερωτή, την ώρα της αυγής.

Θέλεις μια μεγάλη αγάπη, αληθινή; Θέλεις έναν έρωτα βαθύ; Ρίζωσε κοντά μου.Ή ας μου δώσεις τα φτερά σου εσύ!

••At the Bottom••

Don't look for me, where the waves burst

Search for me, at the bottom of the sea!

I'm not just a wreck that rots on the coast,

I'm your life's lost anchor...

(Giannis Mauromatidis)

"0τι ημασταν καποτε"

"Δεν ειμαστε τιποτα περισσοτερο

  απο πτωματοφαγα κορακια

  Που χορταινουν την πεινα τους

  κομματιαζοντας

  Εκεινα τα παγωμενα,αψυχα κουφαρια

  απ' ολα αυτα που νομιζαμε οτι ειμασταν καποτε..."

-GIANNIS MAVROMATIDIS-

"Ολη τη νυχτα" ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

"Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ’ τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή,
σαν ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα, κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού"

Οδυσσέας Ελύτης "Το Μονόγραμμα"

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

IV

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ' ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιός, μ' ακούς

Σου κρατάει το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μια μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

Στα νερά ένα-ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς

"Θυμαμαι" Τασος Λειβαδιτης

"Θυμαμαι παιδι που εγραψα καποτε
  το πρωτο μου στιχο.
  Απο τοτε ξερω οτι δε θα πεθανω ποτε-
  αλλα θα πεθαινω καθε μερα"

"H σκονη στο προσωπο σου"

"Η σκονη εγινε λασπη στο προσωπο σου.
  Κυλανε τα δακρυα,μετατρεποντας την
  σ' εναν παραδοξο πηλο.
  Καιει και στεγνωνει τα μαγουλα σου,
  που καποτε τα ειχα του ερωτα μουτον ασβεστο βωμο"

-Giannis Mavromatidis-

Λυσσασμένος Έρωτας (Γκουστάβ Φλωμπέρ)

Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλί σε πάσσαλο και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ και να το σκάσω, αλλά επειδή δεν σε φέρνουνε σε μένα μια ώρα αρχύτερα να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου, αυτές που ντύνεσαι για να είσαι «όπως πρέπει» μπρος στους τρίτους.
Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου.
Θέλω να σε απολαύσω αργά.
Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός.Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί, για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή.
Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη.
Θα σε ποδοπατάω.
Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό.
Κανείς δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο.

Θα τα υποστείς όλα μέχρι να γιατρευτεί η λύσσα του έρωτά μου.

~Γκουστάβ Φλωμπέρ

•• Μαζί ••

Αφρισμένο κύμα εγώ.. Φωτιά εσύ!

Ή θα σε πνίξω, ή θα καούμε μαζί..

(Giannis Mauromatidis)

•• Φως και Σκοτάδι ••

"Το φοβαμαι το φως.

Δεν μπορω να υποφερω τις εκτυφλωτικες εξαρσεις των ψευδαισθησεων του.

Την συμβατικη γεωμετρια των αποληξεων του.

Με κουραζει να σερνω πισω μου τις νοθες σκιες που με φορτωνει.

Με κουραζουν οι φοβιες που εισβαλουν λαθραια μεσα μου, καθε φορα που φτανω τα σαθρα προστατευτικα του ορια.

Το φως ειναι η κολαση μου.

Ισως γιατι ειμαι πλασμενος για να ζω μες στο σκοταδι. Εκει που ολα ξεδιπλωνονται ισοτιμα στο αχανες αμορφο συμπαν του. Το σκοταδι ειναι λυτρωση,δεν εχεις να φοβασαι τιποτα μεσα του,γιατι περικλειει τα παντα, γιατι δεν εχει αρχη κ τελος, δεν εχει πονο, μονο ενα αργο, συνεχες λυτρωτικο μουδιασμα, εναν ηδονικο υπαρξιακο οργασμο, αναιτιο κι απελευθερωμενο απο καθε ειδους ενοχες και τραυματικες σκεψεις.

Το σκοταδι ειναι τα παντα,το σκοταδι ειμαι εγω..."


(Giannis Mavromatidis)

•• Δυσαρμονική Παραφωνία ••

"Μην προσπαθείς να βρεις μελωδία στα συναισθήματά μου..

Μην ματώνεις τα δάκτυλά σου πάνω στα ξεκούρδιστα πλήκτρα των σκέψεών μου, γιατί δεν είμαι τίποτα άλλο, παρά μια δυσαρμονική παραφωνία, όλων όσων φοβάσαι!"


(Giannis Mauromatidis)

•• Στο Βυθό ••

"Μην με ψάχνεις εκεί που ξεσπάει το κύμα..

Στο βυθό να με ψάξεις!

Δεν είμαι ναυάγιο που σαπίζει στην ακτή..

Η χαμένη άγκυρα της ζωής σου είμαι!"


(Giannis Mauromatidis)