Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

"Ballade" Alain Chartier


Fools, fools are mortal men, fools old or young,
Who Fortune's fickle favours rest upon.
In the whole earth, the country which you throng,
Possess you ought which you can call your own?
No! of all things you have there is not one.
Fair are the gifts of Nature and of grace;
But if by fortune or unlucky case
All treasures that you have are from you torn,
No wrong you suffer, right still holds its place,
For nothing did you have when you were born.

Your healthful sleep and pleasant dreams prolong
In the dark night, nor quit your bed o'er soon
To moil and toil for wealth with ardour strong;
Nor covet anything beneath the moon
From Paris may be gained to Pampelune;
But only that, nor more that life doth crave,
The simple nourishment which all must have;
Let it suffice you that good deeds adorn,
And that you carry virtue to the grave,
For nothing did you have when you were born.

Glad fruits and apples that on branches hung
In the old time when all things common were—
Fine honey, acorns, gums from forests wrung—
Sufficed for women and for men to share;
And quest of these nor wars nor envy bare.
Be you alike content with cold or heat,
And fortune, whether sweet or sour, greet;
Do not for losses or misfortunes mourn,
Except in reason, time, and measure meet;
For nothing did you have when

T. S. Eliot

April is the cruelest month, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.


Κυριακή 28 Απριλίου 2013

"Σαν χορος" Γιαννης Μαυροματιδης

Οταν σε σκεφτομαι,οταν μιλαω μαζι σου,οταν γραφω για σενα,
μοιαζει σαν να ακολουθω τα δυσκολα βηματα ενος περιπλοκου χορου.
Ποτε παταω σταθερα και ποτε παρασυρομαι απο τον ακρατο ενθουσιασμο μου,
ομως υπαρχεις παντα εσυ να μου δειχνεις τον τροπο,
να με κρατας μεσα στα προβλεπομενα ορια,να με κοιτας στα ματια
και να γινομαστε ενα μεσα στην παραφορη δινη ενος ανομολογητου παθους...

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

"Οταν ερχομαι να σε βρω" Γιαννης Μαυροματιδης

Οταν ερχομαι να σε βρω,τα δοντια μου δεν διψανε για αιμα.
Υποταγμενη η καρδια μου,καθηλωμενα τα παθη μου
και μονο που νιωθω το βλεμμα σου πανω μου.
Οταν ερχομαι να σε βρω,πατω στα ιδια χναρια,
τα δικα μου χναρια που βαθαινουν ολο κ πιο πολυ καθε φορα.
Γιατι ειναι μαρτυριο ο αποχωρισμος μας κι ακομα πιο επωδυνος
ο γυρισμος μου..

"Αποψε μ' απαρνηθηκαν τα λογια" Γιαννης Μαυροματιδης

Αποψε μ' απαρνηθηκαν τα λογια.
Στεγνωσαν οι πληγες μου απο το αιμα.
Αποψε χαθηκα στο αργυροχρυσο μονοπατι της πανσεληνου
και οι λεξεις που αφηνα πισω μου σημαδια για να ρθεις να με βρεις,
σκεπαστικαν ολες κατω απο την βαρια σκονη της σιωπης...

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

"Ετσι οπως σε κοιτουσα" Γιαννης Μαυροματιδης

Κι ετσι οπως σε κοιτουσα ν' αναδυεσαι μεσα απο τη θαλασσα και να στεκεσαι μπροστα απο τον ηλιο που εδυε,
εμοιαζες σαν να ερωτοτροπουσες και με την θαλασσα και με τον ηλιο.
Και τοτε μισησα τα παντα,το φιληδονο νερο που σ' αγγιζε σαν αμετρητα υγρα χειλη,
τις αχτιδες του ηλιου που σε τραβουσαν πανω του,για να χαθεις μαζι του στην ακρη της νυχτας που πλησιαζε.
Μισησα και ζηλεψα ολο τον κοσμο,οτι υπηρχε πανω κι οτι υπηρχε κατω,
οτιδηποτε που ειχε το προνομιο να σε μοιραζεται μαζι μου...

….απόσπασμα από τον «Φάουστ» του Βόλφγκανγκ Γκαίτε…..


Φάουστ:
Αχ! εσπούδασα φιλοσοφία,
και νομική και ιατρική
Και δυστυχώς και θεολογία
Με κόπο και επιμονή.
Και να με δω, εγώ ο φτωχός μωρός
Και είμαι τόσο σοφός όσο και πρώτα !
Με λένε δάσκαλο, με λένε μάλιστα διδάκτορα,
Και σέρνω δέκα χρόνια τώρα
Τους μαθητές μου από τη μύτη –
Και βλέπω πως δεν μπορούμε τίποτε να γνωρίσουμε !
Αυτό πάει να μου κάψει όλωσδιόλου την καρδιά.

Και είμαι βέβαια σοφότερος απ’ όλους τους λογάδες,
Διδάκτορες, δασκάλους, γραφιάδες και παπάδες ˙
Δεν με τυραννούνε ούτε δισταγμοί ούτε αμφιβολίες,
Δεν φοβάμαι ούτε κόλαση ούτε διάβολο –
Γι’ αυτό χάθηκε για μένα και κάθε χαρά,
Δεν το φαντάζομαι πως γνωρίζω κάτι
καλό στον κόσμο να το διδάξω,
να τον φωτίσω, να τον αλλάξω.
Και δεν έχω ούτε κτήματα ούτε χρήματα,
Ούτε τιμές ούτε και μεγαλεία του κόσμου˙
Ούτε σκυλί δεν θάθελε πια έτσι να ζει.

Γι’ αυτό και παραδόθηκα στη μαγεία,
Μήπως με των πνευμάτων τη δύναμη και το στόμα
Μου φανερωθούνε κάποια μυστικά˙
Να μην παιδεύομαι να πω
Ότι δεν ξέρω ˙ να γνωρίσω τι
Βαθιά τον κόσμο συγκρατεί,
Κάθε αιτία και σπόρο ν’ αντικρύσω
Και να μην παλεύω πια με τις λέξεις.

Ω, φως της πανσελήνου,
Να ή ταν η τελευταία φορά που βλέπεις τον πόνο μου,
Εσύ, που πολλές φορές τα μεσάνυχτα
Σε πρόσμενα άγρυπνος σ’ αυτό το γραφείο˙
Και τότε επάνω στα βιβλία και στα χαρτιά,
Θλιμμένε φίλε, μου εμφανιζόσουνα !
Αχ ! να μπορούσα πάνω σε βουνοκορφές
Να περπατήσω μέσα στ’ αγαπητό σου φως,
Να φτερουγίζω σε βουνοσπηλιές με πνεύματα αντάμα,
Να πλανιέμαι σε λειβάδια κατά το χάραγμά σου,
Απαλλαγμένος από την καπνιά της γνώσης,
Στη δροσιά σου μέσα να λουσθώ, να γειάνω !

Αλλοίμονο ! Θα μείνω ακόμα κλεισμένος σ’ αυτή τη φυλακή;
Καταραμένη, μουχλιασμένη τρώγλη,
Όπου ακόμα και το αγαπητό φως τ’ ουρανού
Έρχεται θλιμμένο μέσα από τα ζωγραφιστά των παραθύρων τζάμια!
Τρώγλη που την στενεύει αυτός εδώ ο σωρός βιβλία,
Που τα τρώνε τα σκουλήκια,
Και που ως τον θόλο ψηλά γεμίζουν καπνισμένα χαρτιά.
Στοιβαγμένη γύρω με γυαλιά και με κουτιά,
Γεμάτη εργαλεία
Και σκεύη πολλά προγονικά –
Αυτός είναι ο κόσμος σου! Αυτό λέγεται κόσμος!

Και ρωτάς ακόμα, γιατί η καρδιά σου
Σφίγγεται δειλά μέσα στο στήθος σου;
Γιατί ένας ανεξήγητος πόνος
Σου κρατάει κάθε παλμό της ζωής;
Αντίς η φύση η ζωντανή
Που μέσα σ’ έπλασε ο θεός,
Σε τριγυρίζει εδώ καπνός,
Μούχλα και σάπιοι σκελετοί

Φύγε! Σήκω! Έξω στην απλόχωρη γη!
Και αυτό το μυστηριώδες βιβλίο,
Απ’ του Νοστράδαμου το ίδιο το χέρι!
Δεν σου είναι συνοδειά αρκετή;
Θα γνωρίσεις τότε των άστρων τον δρόμο;
Και όταν η φύση θα σε διδάσκει,
Τότε της ψυχής η δύναμη θα σου φανερωθεί,
Να ιδείς πως το ένα πνεύμα μιλάει στο άλλο.
Δεν γίνεται η ξερή σκέψη εδώ μέσα
Να σου εξηγήσει τα ιερά σημάδια.
Εσείς φτερουγίζετε, εσείς πνεύματα κοντά μου ˙
Αποκριθείτε μου, αν μ’ ακούτε!

(ανοίγει το βιβλίο και κοιτάζει τα σημεία του Μακρόκοσμου)
Α! Ποια ηδονή κυλάει μ’ αυτή τη θέα
Άξαφνα μέσα σ’ όλες μου τις αισθήσεις!
Αισθάνομαι μια νέα, ιερή χαρά
Στις φλέβες μου να ρέει με φλόγα νέα
Από θεό έχουν τα σημεία αυτά γραφεί
Που την αντάρα μέσα μου σιγάζουν,
Στην άμοιρη καρδιά χαρά σταλάζουν
Και σα με μιάν ορμή κρυφή
Γύρω τις δυνάμεις της φύσης ξεσκεπάζουν;
Θεός μην είμαι; Ο νους φωτίζεται!
Στις καθαρές γραμμές εδώ
Στη δράση της η φύση μου εμφανίζεται
Τώρα πια καταλαβαίνω τι λέει ο σοφός:
«Ο κόσμος των πνευμάτων δεν είναι κλειστός ˙
Το πνεύμα σου είναι κλειστό, η καρδιά σου είναι νεκρή!
Σήκω, λούσε, μαθητή, χωρίς χρονοτριβή
Το γνήσιο στήθος μέσα στο φως της χαραυγής!»

(Κοιτάζει το σημείο)
Πως όλα υφαίνονται σ’ ένα όλο,
Πως το ένα δρα μέσα στο άλλο και ζει!
Πως οι δυνάμεις τ’ ουρανού ανεβοκατεβαίνουν
Και δίνουν η μια στην άλλη τις χρυσές υδρίες!
Με φτερά που ευωδιάζουν ευλογία
Εισχωρούν από τον ουρανό στη γη,
Ηχούν αρμονικά σ’ όλη την πλάση
Τι όραμα! Αλλά άχ! Μονάχα όραμα!
Που να σ’ αδράξω, άπειρη φύση;
Κι εσένα στήθος, κάθε ζωής βρύση
Που πίνει κι ουρανός και γη ! Η μαραμένη
Καρδιά μου εσένα λαχταρεί –
Τρέχεις, ποτίζεις κι εγώ άδικα λιώνω!

(Γυρίζει δυσανασχετώντας μερικά φύλλα του βιβλίου και κοιτάζει τώρα το σημείο του Πνεύματος της Γης)
Πως το σημείο αυτό αλλάζει την ψυχή μου !
Εσύ, πνεύμα της γης, μου είσαι πιο κοντά˙
Αισθάνομαι κιόλας τις δυνάμεις μου ανώτερες,
Φλέγομαι κιόλας σαν από καινούργιο κρασί.
Αισθάνομαι θάρρος στον κόσμο μέσα να ριχθώ,
Της γης τον πόνο, την ευτυχία της γης να βαστάξω,
Με θύελλες ν’ αντιχτυπηθώ
Και στους τριγμούς του ναυαγίου να μη δειλιάσω.
Συννεφιάζει από πάνω μου –
Το φεγγάρι κρύβει το φως του –
Το λυχνάρι μου σβήνει!
Καπνίζει! – Σκιρτούνε κόκκινες φλόγες
Γύρω από το κεφάλι μου – Φυσάει
Μια φρίκη από το θόλο προς τα κάτω
Και με κυριεύει!
Το νιώθω, εσύ φτερουγίζεις γύρω μου, ικετεμένο πνεύμα.
Φανερώσου!
Αχ! πως σχίζεται η καρδιά μου!
Για καινούργια αισθήματα
Όλες μου οι αισθήσεις ανάβουν!
Αισθάνονται την καρδιά μου όλη δοσμένη σε σένα!
Πρέπει να φανερωθείς! Πρέπει! Κι ας στοιχίσει τη ζωή μου!

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

"Πισω στο χρονο" Γιαννης Μαυροματιδης

Θελω να γυρισουμε μαζι,
πισω στο χρονο,
στον απωλεσθεντα μικρο μας παραδεισο.
Που δεν ηταν τιποτα περισσοτερο απο μια κοινη ζωη,
που μοιραζομασταν τα παντα,
που σε κρατουσα απο το χερι κι ενιωθα ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος στον κοσμο...

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

"Ετσι θα ερθεις" Γιαννης Μαυροματιδης

Ετσι θα ερθεις καποια μερα στο ξεχασμενο απο εποχες,Θεους κι ανθρωπους σκοτεινο μου δασος.
Οπως η πολυποθητη ανοιξη μετα απο εναν ατελειωτο χειμωνα.
Γυμνη απο οτιδηποτε ψευτικο,στολισμενη μονο με τις λαμψεις μιας ομορφιας που θα μου κοβει την ανασα.
Και θα δωσεις την πνοη της ζωης σου σ' οτιδηποτε κοιμαται,περιμενοντας μουδιασμενο μες στην αιωνια παγωνιας της μοναξιας.
Θα γινεις ενα μαζι μου πισω απ' τις σκιες που ριχνουν σαν αραχνουφαντα πεπλα τα σιωπιλα δεντρα.
Θα κανουμε κρεβατι μας το υγρο πρασινο χορταρι,
τις νυχτες που θα μοιραζομαστε σκεψεις,φιλια και την μαγεια απο την θεα της απεραντοσυνης που θα απλωνεται σαν ξαστερος θολος πανω απο οτιδηποτε υψωνεται μεσα απο το δασος μας.

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

"Σκιες" Γιαννης Μαυροματιδης

Μια σκια που περιφερεται στο δασος των σκιων ειμαι.
Πως να με δεις,πως να καταλαβεις πως ειμαι εγω;
Αν γινοσουν κι εσυ μια σκια,αν γινομουν κι εγω λιγο φως,
ισως να υπηρχε μια θεση σ' αυτον τον κοσμο κ για μας...

"Πως να σε φτασω..;" Γιαννης Μαυροματιδης

Πως να σε φτασω,πως να σε πλησιασω,πως να σ' αγγιξω;
Που δεν μπορω να ερχομαι κοντα σου παρα μονο σαν σκεψη,
σαν μια θολη,φευγαλεα φασματικη εικονα;
Που δεν μπορεις να την νιωσεις,να την γευτεις,να την μυρισεις.
Πως να γινω κομματι απ' τον κοσμο σου,οταν βρισκομαι τοσο εξω,τοσο μακρια του...;

"Song Of The Furies" by Aeschylus

Up and lead the dance of Fate!
Lift the song that mortals hate!
Tell what rights are ours on earth,
Over all of human birth.
Swift of foot to avenge are we!
He whose hands are clean and pure,
Naught our wrath to dread hath he;
Calm his cloudless days endure.
But the man that seeks to hide
Like him (1), his gore-bedewèd hands,
Witnesses to them that died,
The blood avengers at his side,
The Furies' troop forever stands.
 
O'er our victim come begin!
Come, the incantation sing,
Frantic all and maddening,
To the heart a brand of fire,
The Furies' hymn,
That which claims the senses dim,
Tuneless to the gentle lyre,
Withering the soul within.
 
The pride of all of human birth,
All glorious in the eye of day,
Dishonored slowly melts away,
Trod down and trampled to the earth,
Whene'er our dark-stoled troop advances,
Whene'er our feet lead on the dismal dances.
 
For light our footsteps are,
And perfect is our might,
Awful remembrances of guilt and crime,
Implacable to mortal prayer,
Far from the gods, unhonored, and heaven's light,
We hold our voiceless dwellings dread,
All unapproached by living or by dead.
 
What mortal feels not awe,
Nor trembles at our name,
Hearing our fate-appointed power sublime,
Fixed by the eternal law.
For old our office, and our fame,
Might never yet of its due honors fail,
Though 'neath the earth our realm in unsunned regions pale.

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

"Καποιες φορες..." Γιαννης Μαυροματιδης

Πολλες φορες για να σε πλησιασω,θ' αλλαζω την μορφη μου.
Πολλες φορες θα με βλεπεις οπως θελεις εσυ.
Καποιες φορες θα βλεπουμε και θα νιωθουμε το ιδιο
και καποιες φορες θα τα κανει ολα η σιωπη...

"Ονειρα σκοτεινα" Ντανιελα Παλαιοχωρινου

Ψυχές νιώθω πως τριγυρνούν,
ανάμεσα στις σκοτεινές σου φυλλωσιές,
κάτι απόψε σε στοιχειώνει,
όταν η πόλη γύρω ερημώνει,
τα βήματά μου ανάμεσα στους ψιθύρους σου αφήνω,
μέχρι που όνειρα σκοτεινά,
αιώνια θα μου τραγουδούν στον ύπνο...

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

"Θα γινω σαν τη θαλασσα" Γιώργος Σαραντάρης

Θὰ γίνω σὰν τὴ θάλασσα ποὺ εἶναι πάντα μπροστά μου.
Καὶ μ᾿ ἀκλουθᾷ ὅταν περπατῶ.
Καὶ μ᾿ ἀκλουθᾷ ὅταν κλαίω.
Καὶ μὲ παρηγορεῖ τὴν ὥρα ποὺ δὲν φταίω.

"Η νύχτα στο νησί" Παμπλο Νερουντα

Ίσως το όνειρο σου απομακρύνθηκε απ'το δικό μου και στην σκοτεινή θάλασσα με αναζητούσε όπως πριν όταν ακόμα δεν υπήρχες,όταν χωρίς να σε διακρίνω έπλεα στο πλευρό σου,και τα μάτια σου γύρευαν αυτό που τώρα-ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό-σου προσφέρω γιατί είσαι το κύπελλο που περίμενε τα δώρα της ζωής μου..

"Where are you now, you roses red" by Adam Gottlob Oehlenschlaeger

Where are you now, you roses red
From days of youth so blissful?
I keep your petals long since shed
In recollection’s missal.

And though each petal’s dull and grey,
Its shade like those departed,
I still recall the summer day
When crimson they all started.

In their silk weave I still can view
Each vein so finely fretted.
Once moistened by the morning dew,
Now by my tears it’s wetted.

"Initiation" A W Schack von Staffeldt

I sat far out on the sound’s still shore,
The skies were smiling;
And filled with longing I gazed down o’er
The waves beguiling.
The sun slipped into the sea’s embrace,
The coast and sky joined in blushing grace.

With sweet foreboding a harp I heard,
The clouds now rending;
The muse descended, in sunlight girt,
Her lyre extending.
She sealed my lips with kiss of fire
And sank down into her shimmering pyre.

Then all around me the world was new:
The winds spoke softly;
From pale clouds drifting before the moon
Called spirits lofty;
In all creation a loving heart beat,
My own reflection in all did I meet.

Since then the earth each thought and desire
Does now imprison;
Though dreams ease longing, as do song’s lyre
And premonition,
The kiss consumes me, no peace can see birth
Before the skies I bring down to earth!

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

"Θα σου γράψω" Robert Graves

Είχε κάνει γι΄αυτήν τα πάντα που ένας άντρας θα μπορούσε,
Και μερικοί, ίσως πουν περισσότερα απ΄όσα ένας άντρας θα έπρεπε.
Υπήρξε λοιπόν ποτέ μια φλόγα που να σβήστηκε έτσι απερίσκεπτα,
ένας τελευταίος αποχαιρετισμός που να δόθηκε έτσι αδιάφορα όσο αυτός;

«Θα σου γράψω», ψιθύρισε στα γρήγορα,
στο μάγουλό της γέρνοντας για ένα ευγενικό φιλί.
Έπειτα απομακρύνθηκε, χωρίς να κάνει μεταβολή…

Πολυσέλιδα γράμματα γραμμένα και ταχυδρομημένα στο ίδιο της το μυαλό -
Δεν υπάρχουν ταχυδρομεία στην πόλη των νεκρών.

"Life’s Mystery" by H. P. Lovecraft

Life! Ah, Life!
What may this fluorescent pageant mean?
Who can the evanescent object glean?
He that is dead is the key of Life—
Gone is the symbol, deep is the grave!

Man is a breath, and Life is the fire;
Birth is death, and silence the choir.
Wrest from the aeons the heart of gold!
Tear from the fabric the threads that are old!
Life! Ah, Life!

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

"Οι σκιες μου" Γιαννης Μαυροματιδης

Μεσα απο μια απυθμενη θαλασσα θλιψης αναδυονται σιωπιλες οι αυτοχειρες σκιες των εαυτων που θυσιασα απερισκεπτα στον βωμο του ερωτα σου...

"This Island" Adriaan Roland Holst

How did we get here,
going where ... from where ...?
Is that strange ship somewhere
along the beach still ready to go?
and if the anchor is pulled up,
where to ... where to...?

Quiet, close the doors tight ...
love each other ...

"Στάσου Πλάι Μου" Στίβεν Κινγκ

Τα πιο σπουδαία πράγματα είναι και δυσκολότερο να ειπωθούν. Εκείνα που σε κάνουν ακόμα και να ντρέπεσαι, επειδή την ώρα που τα λες, οι λέξεις μειώνουν τη σημασία τους -οι λέξεις συρρικνώνουν και δίνουν μια καθημερινή, συνηθισμένη διάσταση σε νοήματα που όταν τα είχες στο μυαλό σου περιλάμβαναν τα πάντα…

"Τι είναι αγάπη;" Nίκος Καζαντζάκης



  
Τι είναι αγάπη;
Δεν είναι συμπόνοια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνοια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένα.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ και εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει χανομαι..

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

"The End" Lisa Gerrard


ΒΡΑΔΥΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ – Victor Hugo

Λέει το ωραίο άνθος στην πεταλούδα τη χρυσή: Εσύ πετάς. Άλλη τού καθενός η μοίρα. Εγώ δεμένο με τη γη.
Όμως το ένα αγαπά το άλλο. Από τους ανθρώπους ζούμε μακριά. Μοιάζουμε εμείς τα δυό. Ίσως να ενωθούμε -ποιός ξέρει- μια βραδυά.
Ο αέρας ανυψώνει εσένα. Εγώ ζω εδώ, στη φυλακή. Τα φτερά σου θα’θελα η πνοή μου να τα μυρώνει η ευωδερή.
Ανήσυχη είσαι πάντα εσύ. Τρυγάς, συνέχεια, αυτόν η εκείνο τον ανθό. Εγώ είμαι έρημο κατάμονο τη σκιά σου μόνο βλέπω εγώ.
Ωστόσo φεύγεις εσύ. Γυρίζεις πάλι, ανάμεσα στα άνθη της αυγής. Γι” αυτό και ολόδακρο με βλέπεις, Φτερωτή, την ώρα της αυγής.
Θέλεις μια μεγάλη αγάπη, αληθινή; Θέλεις έναν έρωτα βαθύ; Ρίζωσε κοντά μου.Ή ας μου δώσεις τα φτερά σου εσύ!

I.L.Stanley


Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

"Ασήμαντη Γραφή" Ελενη Τομπεα

Είναι στιγμές που σα ποιητής μιλά 
Κρατά σφικτά στο χέρι τη γραφίδα
Με μάτια υγρά, πόνο και αδημονιά

Βαδίζει αργά με σθεναρή περπατησιά
Σαν γυροφέρνει στο μυαλό μου
Πάτημα βαρύ, τις σκέψεις να μετρά

Και φωνάζει με επιμονή
όταν αλλάζω εκδοχή 
και μετανιώνω

Να με κρατήσει προσπαθεί
στο δρόμο εκείνο που'χει βρει
...δεν είν'δικός μου

Είναι αυτού του ποιητή
με την ασήμαντη γραφή
που έχω εντός μου

"I Love This White And Slender Body" Heinrich Heine

I Love this white and slender body,
These limbs that answer Love's caresses,
Passionate eyes, and forehead covered
With heavy waves of thick, black tresses.

You are the very one I've searched for
In many lands, in every weather.
You are my sort; you understand me;
As equals we can talk together.

In me you've found the man you care for.
And, for a while, you'll richly pay me
With kindness, kisses and endearments--
And then, as usual, you'll betray me.

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

"Και τωρα...;" Γιαννης Μαυροματιδης


Και τωρα...;
Τωρα θα μας στοιχειωνουν οι νυχτες που δεν θα ζησουμε ποτε...                                                                                      

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

"Μια εποχη στην κολαση-Αποχαιρετισμος" Αρθουρ Ρεμπω

Γιατί μίλησα για ένα χέρι φιλικό; Ένα μεγάλο μου πλεονέκτημα είναι ότι τώρα μπορώ να γελώ με τους παλιούς ψευδείς μου έρωτες, και να ντροπιάζω εκείνα τ’ άτιμα ζευγάρια – εκεί πίσω αντίκρισα την κόλαση κάθε γυναίκας- και θα’ ναι θεμιτό τώρα να κατέχω την αλήθεια μέσα σ’ ένα σώμα και μια ψυχή.





Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

"On how time flees and is lost" Luis de Carrillo y Sotomayor

With what light steps I see you running by!
Oh how you forsake and leave me, Time so vain!
Aye, tyrant of all my goods, and of my self,
Oh how your high-handedness now makes me feel!

 I thought to detain you, but you fled away,
To follow you, but blithely you went speeding.
In seeking I squandered you, Oh inhuman one!
The more I sought you, the more of you I lost.

 Now I know your fury, now admit I’m humbled,
By your scythe’s sweep is made a town of the despoiled,
Oh harsh disappointment, I still cannot accept!

 Blind did I live, now at last being undeceived,
An Argus made of my ills, with saddened eyes
I see you flee, see now that you are lost

""Κι ηθελε ακομη..." Μ.ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Κι ήθελε ακόμη πολὺ φώς νὰ ξημερώσει. Όμως εγὼ
Δὲν παραδέχτηκα τὴν ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφὴ έπρεπε νὰ σώσω
Πόσες φωλιὲς νερού νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες...

"Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων" Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Από θεούς κι ανθρώπους μισημένοι,
σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,
μαραίνονται οι Βερλαίν˙ τους απομένει
πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.
Οί Ουγκώ με «Τιμωρίες» την τρομερή
των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.
Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι,
και αν οι Μπωντλαίρ εζήσανε νεκροί,
η Αθανασία τους είναι χαρισμένη.
Κανένας όμως δεν ανιστορεί
και το έρεβος εσκέπασε βαρύ
τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.
Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή,
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει
κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι κι ωχροί,
στην τραγικήν απάτη τους δοσμένοι
πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,
παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:
«Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε
«την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι;»

"The Silence" by Emile Verhaeren

Ever since ending of the summer weather.
When last the thunder and the lightning broke,
Shatt'ring themselves upon it at one stroke,
The Silence has not stirred, there in the heather.

All round about stand steeples straight as stakes,
And each its bell between its fingers shakes;
All round about, with their three-storied loads,
    The teams prowl down the roads;
All round about, where'er the pine woods end,
The wheel creaks on along its rutty bed,
But not a sound is strong enough to rend
    That space intense and dead.

Since summer, thunder-laden, last was heard.
The Silence has not stirred;
And the broad heath-land, where the nights sink down
Beyond the sand-hills brown.
Beyond the endless thickets closely set,
To the far borders of the far-away.
    Prolongs It yet.

Even the winds disturb not as they go

The boughs of those long larches, bending low
    Where the marsh-water lies,
In which Its vacant eyes
Gaze at themselves unceasing, stubbornly.
Only sometimes, as on their way they move,
The noiseless shadows of the clouds above.
Or of some great bird's hov'ring flight on high,
    Brush It in passing by.

Since the last bolt that scored the earth aslant,
Nothing has pierced the Silence dominant.

Of those who cross Its vast immensity,
Whether at twilight or at dawn it be,
There is not one but feels
The dread of the Unknown that It instils;
An ample force supreme, It holds Its sway
Uninterruptedly the same for aye.
Dark walls of blackest fir-trees bar from sight
The outlook towards the paths of hope and light;
    Huge, pensive junipers
Affright from far the passing travellers;
Long, narrow paths stretch their straight lines unbent.
Till they fork off in curves malevolent;
And the sun, ever shifting, ceaseless lends
Fresh aspects to the mirage whither tends
    Bewilderment

Since the last bolt was forged amid the storm,
The polar Silence at the corners four
Of the wide heather-land has stirred no more.

Old shepherds, whom their hundred years have worn
To things all dislocate and out of gear,
And their old dogs, ragged, tired-out, and torn.
Oft watch It, on the soundless lowlands near,
Or downs of gold beflecked with shadows' flight,
Sit down immensely there beside the night.

Then, at the curves and corners of the mere.
    The waters creep with fear;
The heather veils itself, grows wan and white;
All the leaves listen upon all the bushes,
And the incendiary sunset hushes
Before Its face his cries of brandished light.
And in the hamlets that about It lie.
Beneath the thatches of their hovels small
The terror dwells of feeling It is nigh.
And, though It stirs not, dominating all.
Broken with dull despair and helplessness,
Beneath Its presence they crouch motionless,
As though upon the watch--and dread to see.
Through rifts of vapour, open suddenly
At evening, in the moon, the argent eyes
    Of Its mute mysteries.

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

"Οταν συναντηθικαν τα βλεματα μας" Γιαννης Μαυροματιδης

Κι ηταν εκεινη η πανωρια στιγμη που συναντηθικαν τα βλεματα μας
Κι ενιωσες το δικο μου να σε "καρφωνει" ομοιο πυρρινα καρφια
κι απλωθηκε γυρω σου ομοιο φλεγομενα πλοκαμια κι πιαστικε πανω σου ομοιο πεινασμενα αγκιστρα,
απεγνωσμενες αγκυρες,αγγελιοφοροι αυτοκτονιας με μοναδικο σκοπο
Να φτασουν οσο πιο βαθεια μες στην ψυχη σου.
Για να μεταφερουν στον πυρηνα της υπαρξης σου,
το παραφορο μηνυμα του ερωτα μου για σενα!

"Cats" Charles Baudelaire

Both ardent lovers and austere scholars
Love in their mature years
The strong and gentle cats, pride of the house,
Who like them are sedentary and sensitive to cold.

Friends of learning and sensual pleasure,
They seek the silence and the horror of darkness;
Erebus would have used them as his gloomy steeds:
If their pride could let them stoop to bondage.

When they dream, they assume the noble attitudes
Of the mighty sphinxes stretched out in solitude,
Who seem to fall into a sleep of endless dreams;

Their fertile loins are full of magic sparks,
And particles of gold, like fine grains of sand,
Spangle dimly their mystic eyes.

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

"Οτι πιο φωτεινο..."Γιαννης Μαυροματιδης

Αυτος ο κοσμος μπορει να ειναι οσο θελει σκοτεινος.
Μπορει να ειναι γεματος τελματα,απυθμενα χασματα και χαοτικες αβυσσους.
Μπορει να ελοχευουν ανυδρες ερημοι και αγονα δυσθεωρατα βουνα,
απερναντες θαλασσες με μαυρισμενα νερα κι αμετρητες αφιλοξενες πολεις αμετρητων αφιλοξενων ανθρωπων.
Ομως αρκει να σκεφτω εσενα μεσα του
για να φωτιστει αμεσως απλετα.
Αρκει να βγω στο μπαλκονι του ερωτα σου
και ν' αντικρυσω απο κει την απεραντη,μαγευτικη θεα της ομορφιας σου.
Για να μεταμορφωθουν αμεσως τα παντα
σ' οτι πιο φιλοξενο κ φωτεινο θα μπορουσε να υπαρξει για μενα...

Sergey Yesenin: Selected poems

Lovely night, I will never retrieve it,     
And I won”t see my sweet precious love.
And the nightingale”s  song, I won”t hear it,
Happy song that it sang in the grove!

That sweet night is now gone irrevocably,
You can”t tell it: please come back and wait.
Autumn weather has now set in locally,
With perpetual rains, all is wet.

Fast  asleep in the grave is my sweetheart
Keeping love, as before, in her heart.
And however it tries, autumn blizzard
Cannot wake her from sleep, flesh and blood.

So the nightingale”s singing has ended,
As the song-bird has taken to flight,
And I can”t hear the song now,  so splendid,
Which it sang on that sweet chilly night.

Gone and lost are the joyous emotions
That I had in my life and conceived.
All I have now is chill in my conscience.
What is gone can’t be ever retrieved.

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

"Η ομορφια σου" Γιαννης Μαυροματιδης

Η ομορφια σου μοιαζει με δικοπο μαχαιρι,
απ' οπου κι αν την αγγιξω μ' ανοιγει μια βαθεια,αγιατρευτη πληγη.
Με καθηλωνει,με ταπεινωνει και την ιδια στιγμη
μ' εξυψωνει στο δυσθεωρατο μεγαλειο της,
μονο και μονο για να με ριξει παλι σαν εκπτωτο αγγελο,
αιωνια καταδικασμενο να την ποθω και να την μισω ταυτοχρονα.
Με σιγοτρωει η ομορφια σου,
σκαβουν τα σωθικα μου η πεινα και η διψα μου για οτιδηποτε δικο της,
μ' εχει αλυσοδεσει με αλυτα,πυρακτωμενα δεσμα πανω στον βραχο της αναγκης
κι αιμορραγω απεγνωσμενα,σιωπιλα "σ' αγαπω"...

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

"Λυγεροκορμη λευκα μου" Γιαννης Μαυροματιδης

Αν η μεχρι τωρα ζωη μου ηταν μια περιπλανηση
σ' ενα σκοτεινο και παραδοξο δασος
Οπου δεν εβρισκα ποτε κατι μεσα του
που να μπορουσε να με κρατησει η' να με κανει να νιωσω τη χαρα,τη νοσταλγια,την αναγκη να μεινω για παντα εκει.
Αν ηταν ετσι λοιπον η ζωη μου,
ολους αυτους τους αεναους κυκλους των εποχων και της φθορας του χρονου.
Τωρα δεν ειναι πια,
απο κεινη τη μερα που καποια στροφη στα μονοπατια του πεπρωμενου
μ' εφερε μπροστα σου λυγεροκορμη λευκα μου.
Κι ενιωσα για πρωτη φορα στη ζωη μου την αναγκη να σταθω,
ν' ακουμπησω τα ονειρα μου,τις επιθυμιες μου πανω στον δροσερο κορμο σου.
Να γινω ενα μαζι σου,
ν' ακουσω τον ανεμο να παιχνιδιζει μεσα στα κλαδια με τα πυκνα φυλλωματα.
Να σε βλεπω ν' ανθιζεις,να αλλαζεις χρωματα,να λυγας ξεγελωντας τους χειμωνιατικους βοριαδες,να χαμογελας με τα ηλιουλαστα πρωινα τοτε που η πρωινη δροσια σταζει ομοια υγρα διαμαντακια απο τις ακρες των κλαδιων σου.
Να γινω ριζα απο τις ριζες σου,
στην ιδια γη της αγαπης,κατω απο τον ιδιο ουρανο,εκεινες τις μαγικες,φεγγαρολουστες νυχτες που παρακαλας να μην ξημερωσουν ποτε...

"Night" Alcman


  Over the drowsy earth still night prevails;
  Calm sleep the mountain tops and shady vales,
  The rugged cliffs and hollow glens;
  The cattle on the hill. Deep in the sea,
  The countless finny race and monster brood
  Tranquil repose. Even the busy bee
  Forgets her daily toil. The silent wood
  No more with noisy hum of insect rings;
  And all the feathered tribes, by gentle sleep subdued,
  Roost in the glade, and hang their drooping wings.

"Λογια απο το μελλον" Γιαννης Μαυροματιδης

Σου γραφω απο το μελλον,
ενα μελλον που ακομα αγνοεις,δεν ξερω αν το φανταζεσαι στις φευγαλεες σκεψεις σου,αλλα τωρα,αυτη τη στιγμη το ζεις μαζι μου.
Τωρα που σου γραφω,εσυ κοιμασαι στο διπλανο δωματειο,την κρεβατοκαμαρα μας,εχεις αποψε ανησυχο υπνο,εγω ξενυχταω διπλα σου,παντα ειμαι διπλα σου,
αλλα ενιωσα καποια στιγμη επιτακτικη και τοσο εντονη την αναγκη να σου γραψω λιγα λογια,λιγα λογια απο το μελλον πισω στο δικο σου παρον,εκει που καποιες αμφιβολιες μπορουν ακομα να σε πληγωνουν με το ανεπαισθητο δηλητηριο τους.
Τωρα που ειμαστε μαζι,τα θυμομαστε καμια φορα και γελαμε,σε σφιγγω στην αγκαλια μου,μυριζω το μεθυστικο αρωμα σου και σου δινω ελαφρα δαγκωτα φιλια.Κανουμε ερωτα καθε μερα,καθε νυχτα,ειμαστε οι πιο αχορταγοι κι ακουραστοι εραστες πανω σε αυτον τον πλανητη.Βαθια μεσα μου ισως να ξερω την αιτια,ισως ετσι να προσπαθουμε να ξορκισουμε τον χαμενο χρονο που μας στερησε τον εναν απο τον αλλον,αλλα και να ξορκισουμε τον χρονο που περιμενει μπροστα μας κρατωντας μυστικες τις προθεσεις του απο τα ονειρα που κανουμε ακομα.
Δεν στο χω πει ποτε,αλλα πολλες φορες τις νυχτες ξυπναω και σε κοιταζω,σ' αγγιζω απαλα για να βεβαιωθω οτι εισαι διπλα μου,πραγματικη κι οχι ενα δημιουργημα του μυαλου μου,που μ' εγκλωβισε σε μια εικονικη "πραγματικοτητα",γιατι δεν θ' αντεχα ακομα για πολυ χωρις εσενα,χωρις εσενα στην ζωη μου, στον αληθινο κοσμο.
Πρεπει να γυρισω πισω στην κρεβατοκαμαρα,δεν μπορω να σ' αφησω μονη περισσοτερο,οπως δεν μπορω να ξερω αν θα φθασουν πισω σε σενα αυτα τα λογια,αν ομως με καποιον αδιευκρινιστο,μαγικο τροπο διαβασεις καποια στιγμη αυτες τις λιγες γραμμες,θα ηθελα να ξερεις οτι σε αγαπαω,
σ' αγαπαω απο την πρωτη στιγμη που σε γνωρισα και τωρα,μετα απο τοσο καιρο συνεχιζω να σ' αγαπω αμειωτα,σαν να ηταν,που ειναι πιστεψε με,το μεγαλυτερο και σπουδαιοτερο πραμα που θα μπορουσα να κανω στην ζωη μου...

"Ολη τη νυχτα" Γιαννης Μαυροματιδης

Ολη τη νυχτα παλευαμε με την φωτια,
μια φωτια που εκαιγε ασταματητα μες στα απληστα βλεμματα μας.
Σημαδια χαραζαμε ο ενας στο κορμι του αλλου,
με αδιστακτα φιλια που εκοβαν σαν ξυραφια.
Παλεψαμε ολη τη νυχτα αλλοφρωνα κι απεγνωσμενα,
για να γκρεμισουμε τα τειχη της μοναξιας μας κι αφησαμε ο ενας τον αλλον
να δει γυμνη την δικη του αληθεια.
Κι οταν καποια στιγμη ξημερωσε,
μας βρηκαν μαζι ολα αυτα που μας περιμεναν υπομονετικα χρονια τωρα.
Ολα αυτα που οδηγουσαν τα βηματα μας στον προορισμο αυτης της νυχτας,
της νυχτας που χαραξα πανω σου το πρωτο μου "σ' αγαπω"...

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

"Η αγαπη μας" Γιαννης Μαυροματιδης

Ο ερωτας μας μοιαζει με μυστικιστικο χορο
κι ο χορος ειναι μια σιωπιλη,κινουμενη ποιηση.
Αλλωτε μοιαζει σαν μια αλυσιδα που μας συνδεει σαν ομφαλιος λωρος,
την βαρια μου σκια με τα αναλαφρα βηματα σου.
Σε μια παραδοξη ερωτικη χορογραφια που στους στιχους των ποιηματων μου
την αποκαλω:"η αγαπη μας"...