"Ο,τι και να ντυθω, τον πονο
ετουτης της επιγειας, στενης ζωης θα νιωθω
γερος πολυ ειμαι για να παιζω μονο,
νεος πολυ για να' μαι διχως ποθο.
τι μπορει ο κοσμος να μου δωσει ταχα?
τη στερηση, τη στερηση μοναχα.
μερες και νυχτες βλεπω με αγωνια,
πως ουτε μια λαχταρα μου δεν εκπληρωνεται, ουτε μια.
στα στηθη μου καποιος θεος φωλιαζει,
που τα εγκατα του ειναι μου να συνταραζει ξερει.
αυτος, που ολες τις μεσα μου δυναμεις εξουσιαζει
δεν μπορει τιποτα, τιποτα εξω να φερει.
ετσι, ειναι εφιαλτης το να ζω,
ποθω το θανατο και τη ζωη μισω."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου