"Μακμπεθ" - Σαιξπηρ

"Στιλετο ειν' αυτο που βλεπω εδω μπροστα μου
με τη λαβη στραμμενη προς το χερι μου? ελα, ασε με
να σ'αρπαξω, να σε σφιξω: δεν σε κραταω,
κι ομως σε βλεπω! απαισιο οραμα, γιατι να μη νιωθει
το χερι οπως το ματι? η μηπως εισαι μονο στιλετο νοερο,
ψευτικο δημιουργημα του ξαναμμενου μου μυαλου?
κι ομως, σε βλεπω, τοσο χειροπιαστο οσο κι αυτο
που βγαζω τωρα απο τη θηκη. με οδηγεις προς την κατευθυνση
που ειχα σκοπο να παρω, κι εισαι το οπλο
που ηθελα να μεταχειριστω. ή τα ματια μου τα κοροιδευουν
οι αλλες μου αισθησεις, ή αξιζουν οσο ολες αυτες μαζι:
σε βλεπω ακομα! και τωρα η λεπιδα και η λαβη σου
εχουν σταγονες αιμα που δεν υπηρχανε πρωτυτερα!
α, οχι, δεν ειν' αληθινο! το αιματηρο σχεδιο ειναι που παιρνει
στα ματια μου τετοια μορφη. τωρα ο μισος κοσμος
εχει σκοταδι, πεθαμενη μοιαζει η φυση κι απαισια ονειρα
ταραζουν τα παραπετασματα του υπνου. τωρα η μαγεια
τελετουργει με προσφορες για τη χλομη Εκατη
και ο λιποσαρκος Φονος, ξεσηκωμενος απο τα ουρλιαχτα
του φρουρου του, του λυκου - γιατι αυτα ειναι το συνθημα
για δραση - οδευει στα κρυφα, προχωρωντας προς το σκοπο του
με βηματα αρπακτικα σαν του Ταρκυνιου: ιδιο φαντασμα!
εσυ, γη αιωνια κι ακλονητη, μην ακους τα βηματα μου
που πανε, γιατι φοβαμαι ως και τις πετρες σου, μηπως καταδωσουν
τον προορισμο μου και ταραξουν την απειλητικη βουβαμαρα
που τοσο ταιριαζει στην περισταση. μα, τι γινεται,
οσο εγω μοναχα απειλω, εκεινος επιβιωνει,
καθε μου λεξη τη φλογα της πραξης μου αποδυναμωνει."