"Τὰ χέρια" - Γ.Σεφερης

Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι σ᾿ ἕνα μεγάλον ἴσκιο

τὸ χρῶμα τῆς αὐγῆς τὸ αἰσθάνομαι στὰ δάχτυλά σου.

Ξέχασε τὸ ψέμα ποὺ σὲ βοήθησε νὰ ζήσεις

γύμνωσε τὰ πόδια σου, γύμνωσε τὰ μάτια σου,

μᾶς μένουν λίγα πράγματα ὅταν γυμνωθοῦμε

ἀλλὰ τὰ βλέπουμε στὸ τέλος πιστά.

Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι πάντα σ᾿ ἕνα μονοπάτι,

τ᾿ αὐλάκια χαλασμένα δεξιὰ κι ἀριστερά, στὴν ἄκρη

τὸ σπίτι μὲ γυαλιὰ ποὺ τὸ χτυπάει ὁ ἥλιος, ἄδειο.

Σκέφτηκα τὰ δάχτυλά σου νὰ χτυποῦν τὰ τζάμια

σκέφτηκα τὴν καρδιά σου νὰ χτυπᾷ πίσω ἀπ᾿ τὰ τζάμια

καὶ πόσο λίγα πράγματα χωρίζουν ἕναν ἄνθρωπο

ποῦ δὲν τὰ ξεπερνᾷ.

Δὲν ξέρεις τίποτα γιατὶ κοίταξες τὸν ἥλιο.

Τὸ αἷμα σου στάλαξε στὰ μαῦρα φύλλα τῆς δάφνης

τ᾿ ἀηδόνι, περασμένες νύχτες, μάρμαρα στὸ φεγγάρι

καὶ στὸ ποτάμι τό ῾συρα κι ἔβαψε τὸ ποτάμι.

Συλλογίζομαι, ὅταν συλλογίζομαι, συλλογίζομαι

τὶς φλέβες μου καὶ τὸ μυστήριο τῶν χεριῶν σου ποὺ ὁδηγοῦν

κατεβαίνοντας προσεχτικὰ σκαλοπάτι τὸ σκαλοπάτι.

Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι σ᾿ ἕναν μεγάλο κῆπο