"Ωρες" (Απόσπασμα από ''Αόρατους Ονειροδιαβάτες'' Κωνσταντινα Θεοδωροπουλου

Οι ώρες δεν περνούν. Είναι πρωί και είμαι ξάγρυπνη από ποια ώρα, δεν θυμάμαι! Με κατακλύζει εκείνο το γνώριμο σκοτάδι . Εκείνο που μιλά μόνο με πικραμένες αλήθειες.
Φταίω που έπεσα νωρίς για ύπνο. Τινάχτηκα με το κάλεσμα και πέταξα τα βαριά καλύμματα . Με μία παλιά μακριά λευκή νυκτικιά, βάδισα σιωπηλά και άνοιξα την πύλη.
Με τύφλωσε το φώς. Και αντίκρισα την μελωδία. Όσο το πλησίαζα, τόσο απομακρυνόμουν από τα ζεστά. Και σαν ένιωσα ένα χέρι στην πλάτη , γύρισα να το χαϊδέψω . Εκείνο με έσπρωξε με δύναμη , και έπεσα από το γκρεμό. Ένιωθα πως έπεφτα ώρες…