Ηρθες στην ζωη μου,
την στιγμη που ειχα αρχισει να χανω την πιστη μου πως υπαρχει νοημα σε ολα αυτα που περασαν απο μεσα μου.
Ηρθες την στιγμη που τα βηματα μου σερνονταν βαρια πανω στα δυσβατα μονοπατια του πεπρωμενου κι ημουν ετοιμος να σταματησω.
Ηρθες ενα ησυχο μελαγχολικο βραδυ με το πρωτο καλωσορισμα της ανοιξης,
σαν ενα δροσερο αερακι που αναδεψε απαλα τα στασιμα κ βαρια πεπλα της μοναξιας μου
κι αφησες να μπει μεσα στο σκοτεινο δωματειο μου λιγο απο το ασημενιο αντιφεγγισμα του φεγγαριου.
Και μετα ακολουθησαν ολα οσα με περιμεναν υπομονετικα διπλα σου ολα αυτα τα χρονια,γιατι οτι ημουν,οτι ειμαι κι οτι θα ειμαι,
οτι υπηρξα,οτι εγινα κι οτι θα γινω στο μελλον δεν ηταν τιποτα αλλο,δεν εγιναν για τιποτα αλλο,
παρα για να ζησω καποια στιγμη μαζι σου.
Για παντα!
~Γιαννης Μαυροματιδης~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου