"Ανθρωπε καθημερινε" - Κρίτων Αθανασούλης

Άνθρωπε καθημερινέ
άνθρωπε ματωμένε,
άνθρωπε που δεν ορίζεις το
φως σου.
Άνθρωπε που με βλέπεις
κάθε πρωί
να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου,
άνθρωπε που τα'ί'ζεις με ψίχουλα
τη χαρά σου,
άνθρωπε τής ερημιάς,
ακατάδεχτε άνθρωπε,
ανίκητε του αιώνα!
Κι΄άν ακόμα κάψουν τα δάση
μαζί με τα ωδ'ικα πουλιά,
άν ξατμιστούν τα ποτάμια
κι΄ο ήλιος πνιγεί
μές στη νεκρή θάλασσα,
άν η βροχή πλημμυρίσει
το σπίτι που δέν σου ανήκει,
άν οι καρδιές καταγγείλουν
την ποίηση επι οπλοφορία
μην καλέσεις το θάνατο.
Ξέρεις πολύ απο δάκρυα,
ξέρεις από πληγές,
ξέρεις από ορφάνια.
Μη ζητήσεις το θάνατο.
Περιτρέχει τη σφαίρα
άγριος θάνατος.
Περιβρέχει τις ψθχές μας
σκόνη απ΄τον όλεθρο.
Περιέχει η καρδιά μας
την αγωνία.
Έργο δικό σου ο θάνατος.
Άνθρωπε καθημερινέ
μην ξεχνάς κάθε πρωί
να μοιράζεις χαμόγελα.
Μιά πληγή που χαμογελά
είναι ο κόσμος.