Ειναι κι αυτα τα ενδιαμεσα κενα της απουσιας σου, γκρεμισμενες γεφυρες,μονοπατια που δεν οδηγουν πουθενα,ξεχασμενοι χαρτες γραμμενοι σ' ακαταλυπτη γλωσσα.
Ειναι κατασκοτεινες μαυρες τρυπες που με τραβαν ανυμπορο μεσα τους, σ'
ενα αργο,αλλα συνεχες βυθισμα στις πιο ζοφερες κι απεγνωσμενες σκεψεις
των πιο ζοφερων κι απεγνωσμενων συναισθηματων των πιο ζοφερων και
επιπονων φοβων.
Τεραστια φονικα πλοκαμια σιωπης που τυλιγονται γυρω μου και με πνιγουν με το φιληδονα ασφυκτικο αγκαλιασμα τους που δεν μπορω,ισως και να μην θελω ν' αποφυγω...
~Γιαννης Μαυροματιδης~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου